Rozdział 21|XXI

Kolejne dni były dość spokojne. Razem z Łukaszem w końcu poszłam do dr Hinigana, który był trochę zaniepokojony moimi wynikami badań, powiedział więc, że przyjrzy się im bliżej i podda je szczegółowej analizie. Do tego czasu przypisał mi witaminy na wzmocnienie mięśni kręgosłupa. Zaniepokoiło mnie to, że chce przyjrzeć się im bliżej. Ale kolejną wizytę u niego mam za miesiąc, więc to dej pory na pewno nie będę się tym martwić. Dziś impreza u Theo Walcotta, więc musiałam się przygotować. Nie bardzo chciało mi się tam iść, bo źle się czułam, że nie chciałam zawieść Łukasza. W sumie to nasz pierwsza Arsenalowa impreza, na której możemy pokazać się bez żadnych obaw oto, że ktoś nas wsypie. Wieczorem przyjechał po mnie Łukasz i poszliśmy na imprezę. Nie było sensu brać samochód, bo z pewności ja i on będziemy chcieli napić się jakiegoś drinka, więc jak będziemy wracać to weźmiemy taksówkę. Weszliśmy do domy Theo, w którym był już nie zły tłok. Przywitaliśmy się z gospodarzem i jego dziewczyną, ale po krótkiej chwili zauważyłam, że na imprezę wkręciła się też Sandra, co było dla mnie nie miłym zaskoczeniem. Powiedziałam o tym Łukaszowi, ale on powiedział, że nie mamy się przecież czym martwić i żebym ją ignorowała. Wojtek też nie był zadowolony z tego, że Sandra się wkręciła na imprezę. Po godzinie Sandra robi zamieszanie na imprezie. Głośno się zachowuje i wygląda jakby się upiła…

- Wojtek! – podszedł do niego Theo – Zrób coś z Sandrą, bo psuje wszystkim dobrą zabawę!

- Ok – Wojtek podszedł do Sandry i chwycił ją za rękę – Co ty tu w ogóle robisz!? – pociągnął ją za sobą – Wychodzimy!

- Ała!!! Puść mnie! To boli! – oburzyła się Sandra

- Po co tu przyszłaś? – powiedział zdenerwowany

- Chciałam z tobą porozmawiać, ale nie zwracałeś na mnie uwagi, więc musiałam to jakoś zrobić.

- Co chcesz?

- Muszę ci o czymś ważnym powiedzieć…

- Słucham i wynoś się stąd!

- Nie tak powinno się traktować matkę swojego dziecka…

- Co…? Co… Co takiego? – Wojtek zbladł

- Jestem w ciąży. A ty jesteś ojcem tego dziecka

- Kłamiesz! – był w szoku

- Nie, nie kłamię. Też jestem przerażona, bo jestem jeszcze młoda ale stało się Nic na to nie poradzimy - wzięła go za rękę

- Zostaw mnie! – wyrwał się jej – Muszę pomyśleć… - odszedł od niej i Sandra została sama

Przez cały wieczór świetnie się bawiłam z Łukaszem. Myślałam, że będzie gorzej, ale jest naprawdę przyzwoicie. Tylko trochę źle się czuje i zaczyna mnie pobolewać kręgosłup, ale po za tym wszystko jest ok. Łukasz poszedł pogadać z chłopakami z drużyny a ja zostałam sama z dziewczyną Theo, Melanie. Melanie to bardzo miła dziewczyna i bardzo ją lubiłam.

- Widzę, że twój związek z Łukaszem rozkwita… - wtrąciła Melanie

- Tak… W końcu mogę się z nim normalnie się spotykać. Cieszę się z tego powodu…

- Od czasu, kiedy Łukasz się z tobą spotyka jest innym człowiekiem…. Znaczy innym człowiekiem w dobrym sensie. Nie spieprz tego!

- Dlaczego mam to spieprzyć?

- Łukasz jest teraz najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Jeśli coś się między wami spieprzy to ty będzie odpowiedzialna za konsekwencje, które mogą być skutkiem waszego np. rozstania.

- Nie zamierzam już się z nim rozstawać. Zbyt bardzo go kocham. Prędzej sobie bym wyrządziła krzywdę niż jemu.

- No ja mam nadzieję… Bo wiesz… wszyscy lubią Łukasza i wiesz… nawet znajomość z Wojtkiem ci nie pomoże… - Melanie uśmiechnęła się - A tak nawiasem, dobrze się bawisz?

- Tak. Znakomicie… - Natasza była w lekkim szoku po tym, co Melanie jej powiedziała

- Cieszę się. A teraz wybacz, Theo mnie woła…

- Jasne… Na razie.

Trochę zaskoczyło mnie to, co powiedziała Melanie. Kocham Łukasza zbyt mocno by sprawić mu ból czy jakąś krzywdę. Tak jak powiedziałam, prędzej sama sobie coś zrobię niż jemu. No chyba, że mnie zmusi to postąpienia inaczej. Nie zauważyłam, kiedy było już grubo po godzinie 2-iej w nocy. Poprosiłam Łukasza by mnie już odprowadził, bo źle się czułam. Kręgosłup bolał mnie jeszcze bardziej, ale nie powiedziałam mu o tym. Nie chciałam go martwic. Nie zadzwoniliśmy po taksówkę, bo chcieliśmy się przejść na świeżym powietrzu. Dość blisko mieszkałam, więc nie zajęło nam długo dojście do domu. Kiedy już do niego doszliśmy zaniepokoiło mnie to, że w całym domu paliły się światła. Pożegnaliśmy się pocałunkiem i weszłam do mieszkania. W salonie siedziała Kasandra, co mnie zszokowało i zdziwiło, bo jak wychodziłam z domu to nawet nie wiedziałam, że przyjeżdża. W salonie siedział ojciec i Kuba. Żadne z nich nie miało wesołej miny.

- Co się dzieje? – Natasza weszła do salonu

- Natasza, skarbie proszę usiądź… - powiedział spokojnie Sasha

- Ci się stało? – Natasza spoważniała

- Stało się coś strasznego… - zaczął Sasha – Wujek Maciej i ciocia Maria mieli wypadek samochodowy…

- I co z nimi? – Natasza lekko zbladła

- Nie żyją… - podszedł do córki

- Co?!! To nie może być prawda!!! – zdenerwowała się Natasza – Olga! Co z Olgą?!

- Wszystko w porządku. Była w tym czasie w domu… - Sasha przytulił Natasze

- Jak… Jak to się stało? – zaczęła płakać w ramię ojca

- Pijany kierowca TIR-a nie zatrzymał się na czerwonym świetle. Nie mieli szans. Zginęli na miejscu.

- Nie wierzę! To jakiś sen! Obudźcie mnie z niego! – Natasza zaczęła histeryzować

- Skarbie spokojnie…. Ciii… - przytulił mocniej córkę

Następnego dnia z samego rana mieliśmy samolot powrotny do Polski. Uroczystość pogrzebowa nigdy nie należała do wesołych. Tym razem było jeszcze gorzej. Kiedy stałam w domu pogrzebowym, przypomniał mi się pogrzeb mojej mamy. Wszystko było takie samo… Był tylko jeden mały wyjątek… Stały dwie trumny a nie jedna. Chciałam aby to wszystko jak najszybciej się skończyło. Nie chcę drugi raz przechodzić to samo. Po kilku dniach wróciliśmy do Anglii. Nie byłam w nastroju by z kimś rozmawiać. Chyba nie byłam na to gotowa. Ten cały pogrzeb rozdrapał stare rany. Chyba bałam się, że mogę kogoś zranić, że mogę coś źle powiedzieć lub obrazić kogoś. Przez cały ten czas próbował skontaktować się ze mną Łukasz, ale nie miałam ochoty z nim rozmawiać. Niestety w końcu musiałam się z nim spotkać.

- Natasza, jak się czujesz? – spytał troskliwie Łukasz

- I właśnie dlatego nie mam ochoty się z nikim teraz spotykać. Bo wszyscy martwią się o mnie!

- Natasza… Wiesz, że chcę dla ciebie…

- Tak, tak… Chcesz dla mnie „jak najlepiej”, ale zrozum! Przechodzę teraz ciężkie chwilę i nie mam ochoty gadać w kółko o jednym i tym samym. To jest dla mnie bardzo bolesna sprawa, bo wiem jak to jest nie mieć jednego rodzica! A ty? Ty masz dwoje kochających rodziców!

- Wiem o tym. Ale może warto o tym porozmawiać, może by ci się lżej zrobiło…

- Czy ty nie rozumiesz znaczenia słowa „nie”?? – powiedziała dość ostro – Bo jeśli nie możesz zrozumieć to nie mamy o czym rozmawiać… - wstała zaczęła zmierzać ku drzwiom wyjściowym

- Gdzie idziesz?

- Idę do domu. Zamknę się w swoim pokoju, gdzie mam święty spokój – wyszła z mieszkania Łukasza

Wiedziałam że to spotkanie tak się skończy. Nie lubiłam się z nim kłócić, ale czasami jest taki nad opiekuńczy, że aż rzygać mi się chce. Wracając od Łukasza mimowolnie zaszłam do mieszkania Wojtka. Chyba tylko jeden on nie gadała ciągle o tym wszystkim.

- Cześć… - weszła do mieszkania Wojtka – Nie przeszkadzam ci?

- Nie no co ty… Wchodź… Czuj się jak u ciebie w domu… - powiedział dość smutno

- Coś się stało? – usiadła koło niego

- A nie wiem czy cie to obchodzi…

- Obchodzi! Wojtek co się dzieje? – spytała zaniepokojona ale ten tylko wywrócił oczyma – Ok… Ja też coś ci powiem, ok? A wtedy ty mi też powiesz ok?

- No dobrze. Co się u ciebie stało?

- Pokłóciłam się z Łukaszem – Wojtek zrobił pytającą minę, ale tez na jego twarzy pojawił się uśmiech – Nie umiem się z nim teraz dogadać. Chyba tylko ty jesteś jedyną osobą, z którą potrafię teraz rozmawiać. Więc… Teraz kolej na ciebie…

- Pamiętasz jak Sandra pojawiła się na imprezie u Theo?? – Natasza skinęła twierdząco głową – I teraz jak mam ci to powiedzieć…

- Najlepiej powiedz prosto z mostu i będziesz mieć z głowy… - uśmiechnęła się do niego

- Sandra powiedziała mi… - zawahał się - Sandra powiedziała mi, że jest w ciąży – wykrztusił to z siebie

- Z kim? – spytała odruchowo dość naiwnie

- Bardzo śmieszne, wiesz… - uśmiechnął się na siłę – Ja jestem ojcem…

- Słucham!? – nie dowierzała temu, co usłyszała – Jak mogłeś być tak nieodpowiedzialny! - spoważniała

- I kto to mówi!!! – wkurzył się – Chyba sama o mało nie zaliczyłaś wpadki! – Natasza spoważniała jeszcze bardziej, ale w jej oczach pojawiły się łzy – Przepraszam… Nie to miałem na myśli…

- Nie, właśnie to miałeś na myśli. Ale masz rację. O mało nie zaliczyłam wpadki. I w sumie wiesz co… Jeśli była bym w ciąży to byłabym najszczęśliwszą dziewczyną na świecie!

- Natasza przepraszam. To nie tak miało zabrzmieć.

- Nie ważne… Wróćmy do ciebie… - zamyśliła się na chwilę – Tylko się na mnie nie wściekaj, ale może Sandra nie jest w ciąży. Może chce cie zaciągnąć do ołtarza przez dziecko.

- Sugerujesz, że to podpucha?

- Barawo Sherlocku! Jaki ty domyślny jesteś! – zadrwiła z niego – Ale tak, sugeruje że to podpucha. Zrób testy na to czy jest w ciąży, DNA i cokolwiek tam jeszcze. Nie daj się jej tak zmanipulować.

- Masz racje. Zrobię tak…

***

Kiedy Natasza wyszła w mieszkania Wojtka, ten nie mógł przestać myśleć o tym, co powiedziała mu Natasza. Przemyślał wszystko i zdecydował się na rozmowę z Sandrą.

- Wiedziałam, że w końcu zmądrzejesz i zaczniesz myśleć odpowiedzialnie – powiedziała z triumfem Sandra

- Masz racje. Jestem odpowiedzialny… Ale najpierw zrobimy testy, czy na pewno jesteś w ciąży… - powiedział ze spokojem Wojtek

- Nie wierzysz mi?! – oburzyła się Sandra

- Po twoich ostatnich wyskokach już w nic ci nie uwierzę. – spojrzał jej w oczy – Albo robimy testy albo sprawa jest na stracie przegrana. Wybieraj!

- Jak możesz tak mówić!? Jestem w ciąży nie mogę się denerwować….

- Sandra, wszyscy wiemy jaka jesteś. Długo zajęło mi dojście do tego, ale teraz już wiem. Więc?

- Daruj sobie. Jeśli masz być taki wobec mnie to nic od ciebie już nie chcę… - odwróciła się na pięcie i odeszła.

***

Mijały kolejne dni a ja nie mogłam się otrząsnąć. Ciągle siedziałam pokoju i oglądałam stare albumy ze zdjęciami mamy i czytałam moje stare pamiętniki, które wszystko mi przypominały. Każda dobra, ale także zła chwila odżyła na nowo.

- Natasza… - wszedł do pokoju Nataszy Kuba – Może byś tak w końcu wyszła ze swojego pokoju, co?

- Nie mam ochoty… - pociągnęła nosem Natasza

- Co się z tobą dzieję Natasza? – usiadł obok siostry – Ostatnio nawet z Łukaszem się nie spotykasz…

- Nic się nie dzieję. Po prostu jestem smutna. Nie mogę być smutna?

- Możesz, ale nie 2 tygodnie. Do tego cały czas płaczesz… Tak nie może być - objął siostrę

- Ten cały pogrzeb mnie przytłoczył. Przypomniało mi się jak to było z mamą… - znów pociągnęła nosem

- Natasza wiem, że jest ci ciężko. Mi też było, ale trzeba iść dalej. Życie na jednej tragedii się nie kończy. Zawsze będzie jakaś druga, trzecia…

- Wiem, ale to jest takie ciężkie…

- Natasza, jesteś silną dziewczyną! Zawsze sobie radziłaś, teraz też sobie poradzisz. A do tego masz jeszcze Łukasza, który cie wspiera…

- No właśnie Łukasza nie ma…

- Co? Jak to?! – był lekko zszokowany

- Pokłóciłam się z nim…

- Ale chyba nie zerwaliście co?

- Nie… Znaczy nie wiem… Mam nadzieję, że nie. Nie odpowiadam na jego sms-y i telefony. Ale naprawdę nie mam ochoty z nim teraz gadać…

- Natasza….

- Proszę…. Nie rób mi wymówek ok?

- Chciałem ci powiedzieć, że „będzie dobrze”. Idę do wesołego miasteczka. Idziesz ze mną?

- Nie. Umówiłam się w Wojtkiem. Może razem pójdziemy…

- Aaaa… No to ok. Może spotkamy się na miejscu.

- Powiedziała, że „może” tam pójdziemy… - chwilę później – A ty, z kim idziesz? Sam?

- A z taką jedną osóbką… - zaczerwienił się

- O mój Boże! Ty się czerwienisz! – jej oczy rozweseliły się – Kim ona jest? Znam ją?

- Nic ci na razie nie powiem, bo to jeszcze nic pewnego.

- Jak chcesz, ale będzie foch! – pokazała mu język

- A fochaj się ile zechcesz. Tylko znając ciebie to długo nie wytrzymasz bez wypytywania się… - wyszedł z pokoju Nataszy

***

Przebrałam się i pojechałam do Wojtka. Dobrze się czuje w jego towarzystwie.

- Gadałem z Sandrą… - powiedział pośpiesznie Wojtek – Powiedziałem jej o testach

- I co? Mów szybko! – powiedziała podekscytowana

- Zareagowała dość podejrzenie. Gadała, że jej nie wierzę i żebym sobie darował, bo jeśli mam być taki wobec niej to nic ode mnie już nie chcę i takie tam…

- Widzisz… Mówiłam, że to jedna wielka ściema. Gdyby była w ciąży to by zgodziła się na testy, bo przecież to właśnie na dziecko chciała cie naciągnąć. Ale skoro tak się wymigała to chyba oczywiste jest to, że nie jest w ciąży.

- Wiesz… Kamień spadł mi z serca… - odetchnął z ulgą

- Nie dziwie ci się…

- Mam nadzieję, że już nigdy więcej tu nie wróci.

- Ja też. Przez nią są same kłopoty.

- Natasza… Może pójdziemy do wesołego miasteczka, co?

- Yyy… Jakoś nie mam ochoty na wesołe miasteczko… - pokręciła głową

- Natasza, proszę… Chodź, będzie fajnie… - zrobił oczy szczeniaczka

- No już dobrze… Te twoje oczy namówią mnie do wszystkiego…

Świetnie się bawiliśmy w wesołym miasteczku. Po raz pierwszy od kilkunastu dni dobrze się bawiłam i byłam w miarę wesoła. Dom strachu był najlepszy. Myślałam, że umrę ze strachu. Jak to dobrze, że był ze mną Wojtek. Przynajmniej miałam się, za kim schować czy nawet przytulić. Wojtek wygrał w strzelaniu do celu wielkiego miska, którego później mi podarował. Po wesołym miasteczku poszliśmy do chińskiej knajpki cos zjeść. Ja zamówiłam sobie sajgonki a Wojtek sushi. Świetnie się przez cały wieczór bawiłam. Podczas kolacji zadzwonił do mnie Łukasz, ale odrzuciłam połączenie. Nie miałam ochoty psuć tak miłego wieczoru. Wojtek spytał się mnie kto dzwonił, ale zignorowałam go. Po kolacji odwiózł mnie do domu.

Następny dzień tez spędziłam z Wojtkiem. Naprawdę lubię jego towarzystwo. Przy nim czuje się teraz naprawdę swobodnie. Tegoż dnia Wojtek towarzyszył mi na zakupach w galerii. Chciał mnie sponsorować, ale sprzeciwiałam mu się. Ja też zarabiam kasę i mogę sobie kupować różne rzeczy, więc nie potrzebuje sponsora. Co prawda, nie zarabiam tylko, co on, ale Angielski Związek Gimnastyczny też dobrze płaci za zdobywanie tytułów czy medali. Kiedy chodziłam między półkami i wieszakami Wojtek dostał telefon i musiał wyjść na chwilę, więc zostałam sama. Bynajmniej myślała, że zostałam sama…

- Witaj szmato! – powiedziała niezbyt zadowolona Sandra

- O! Największa zdzira weszła do sklepu! – przeglądała ubrania wiszące na stojaku nie spoglądając na Sandrę – Coś ode mnie chcesz?

- Myślisz, że wygrałaś?

- Nie wiem o co ci chodzi…

- Już ty dobrze wiesz, o kogo mi chodzi. Jeszcze będzie tego gorzko żałować.

- Przestań mi grozić, bo twoje groźby są gówna warte i już mnie się ciebie nie boję. Ojciec wie o tym, że jestem z Łukaszem.

- To się jeszcze okaże. Powinnam być z Wojtkiem a nie sama…

- Wiesz co Sandra… Ty zasługujesz na bycie samą. Byłaś głupia myśląc, że złapiesz Wojtka na udawaną ciąże. Całe szczęście, że ma mnie.

- To ty mu powiedziałaś by zrobił testy?! – wściekła się

- Tak i całe szczęście, że na to wpadłam. Chłopak by se życie zmarnował!

- Ty… - podeszła do Nataszy – Ty! – podniosła rękę by ją walnąć, ale Natasza zareagowała w porę i złapała rękę Sandry

- Uważaj! Jestem gimnastyczką sportową i jestem od ciebie 10x silniejsza. – Sandra wyrwała swoją rękę z uścisku dłoni Nataszy – Jeszcze zostawię ci bliznę na tej szpetnej buźce!

- Suka! – krzyknęła Sandra

- Dziwka! – Natasza nie była jej dłużna, po czym wyszła ze butiku

Boże! Jak mnie ta dziewczyna denerwuje. Jeszcze wczoraj miałam nadzieję, że już jej nie spotkam a dziś miałam z nią stracie. Kiedy wyszłam z butiku to wpadłam na Wojtka. Przeszliśmy się jeszcze po kilku sklepach i Wojtek odwiózł mnie do domu. Jeszcze przez chwilę staliśmy koło mojego domu.

- Dziękuję ci za tak mile spędzone 2 dni. – powiedziała Natasza – Naprawdę dobrze się bawiłam. Dziękuję… - chwyciła dłoń Wojtka

- Polecam się na przyszłość – przybliżył się do Nataszy

- Na pewno cie jeszcze kiedyś wykorzystam… - uśmiechnęła się

- Z chęcią dam ci się wykorzystać – przybliżył się jeszcze bardziej i pocałował delikatnie Nataszę w usta.

Przez chwilę nie wiedziałam co się dzieję. Przez chwilę odwzajemniłam pocałunek, ale na szczęście zdążyłam się opamiętać i odepchnęłam od siebie Wojtka.

- Wojtek… Co ty robisz? – Natasza była lekko oszołomiona

- Myślałem, że chcesz… i odwzajemniłaś pocałunek – uśmiechnął się do dziewczyny

- Nie. Jestem z Łukaszem. To że się pokłóciliśmy nic nie zmienia. Przepraszam, że wysłałam ci złe sygnały. Nie chciałam…. Naprawdę nie chciałam – wysiada z samochodu Wojtka.

Wysiadłam w pośpiechu z samochodu Wojtka i pobiegłam do domu. Zatrzasnęłam drzwi i usiadłam na podłodze oparta o nie. Boże! Co ja najlepszego wyprawiam…

~~~~~~~~~~
Ogłoszenia parafialne

1. Jak pewnie niektórzy z was zauważyli na początku tygodnia wywiesiłam na tablicy "Nekrolog". Miałam bardzo poważny powód by go wywiesić i nie zawahałam się przed tym. Teraz jednak zmieniałam zdanie, choć dalej jestem okropnie zła za tą sytuacje. Zmieniłam też zdanie, bo jedna anonimowa osoba napisała mi, że jestem tchórzem i dlatego przestałam pisać. Ok. Dziękuję szanowny anonimie, ale to nie dlatego zrezygnowałam. Od kwietnia 2011 przechodzę bardzo ciężki okres. Bardzo poważnie zachorowałam a choruje do tej pory i miewam często wahania nastroju - a zresztą, co ja się będę tłumaczyć.

2. Od tego rozdziału, rozdziały będę pojawiać się raz na jakiś czas lub jak będę miała czas. Zaczęłam pisać pracę licencjacką i nie mam czasu. Na sobotę muszę sporo napisać. a mam dopiero kilka zdań. 

3. U góry z prawej strony macie taką wspaniałą ramkę "Szybkie linki", gdzie znajdują się linki to moich stron które prowadzę. 

4. W "Szybkich linkach" znajduje się zakładka "Spam - czyli zostawiacie swoje powiadomienia", gdzie bardzo bym prosiła o zostawianie powiadomień o nowych rozdziałach, czy nowych opowiadaniach  Strasznie nie lubię jak ktoś piszę mi powiadomienie w komentarzu pod rozdziałem. W końcu to ma być komentarz do rozdziału a nie miejsce do powiadamiania.

5. Zapraszam na blog z One - Shotami, gdzie można zamawiać króciutkie historyjki ze swoimi ulubionymi piłkarzami. Link też znajduje się w "Szybkich linkach" ----> Football One Shots

6. Przy poprzednim rozdziale zastawiłam na was pułapkę, w którą niestety wpadliście co mnie bardzo smuci. 

To byłoby chyba na tyle... Tak więc komentujcie, polecajcie, czytajcie. Każdy komentarz bardzo mnie uszczęśliwia.

xoxo N.