Rozdział 19|XIX

Zastrzyk, który zrobił mi Dave przyniósł mi ulgę. Mogłam zacząć normalnie trenować. Mam nadzieję, że to nie będzie chwilowa ulga, bo taki zastrzyk można brać tylko raz na 6 miesięcy. A 6 miesięcy to jest bardzo, bardzo długo. Mam też nadzieję, że Sasha nie dowie się o tym, że wzięłam kortyzol. W każdym bądź razie czuje się świetnie. Na treningu nie oszczędzałam się. Ćwiczyłam zawzięcie by powrócić do formy. Niestety przez te dwa upadki i kilka dni odpoczynku straciłam formę. Wszyscy widząc mnie tak zawzięcie ćwiczącą byli trochę zdziwieni. W sumie nie dziwię się im. Najpierw 2 upadki, spadek formy a teraz taki wystrzał energii, ale mnie to najmniej obchodzi. Ważne, że wszystko wróciło do normy.

- Natasza… Skąd u ciebie taki przypływ energii? – spytała Kate

- Już dobrze się czuję, więc, po co zwlekać z treningami… - odpowiedziała za spokojem Natasza

- Taki nagły skok formy? – spytała z ironią Anne

- A tobie o co chodzi An?! – spytała Natasza

- O nic. Tak się tylko pytam… - odpowiedziała Anne

- No ja myślę – uśmiechnęła się Natasza -  Po prostu odpoczynek i okłady z lodu dobrze mi zrobiły.

- Zbliża się 17.00 może już skończymy na dziś trening? – wtrąciła Sara

- Dobry pomysł – uśmiechnęła się Natasza

Po treningu wróciłam z Kubą do domu. Weszłam do pokoju i rzuciłam się na łóżko. Byłam trochę zmęczona po dzisiejszym treningu, ale przynajmniej mnie nic nie boli. Chwilkę poleżałam i poszłam pod prysznic. Kiedy wróciłam, w pokoju zastałam Kubę siedzącego na łóżku. Pewnie gdybym go nie znała to by mnie to zaskoczyło, ale to mój brat, zawsze spodziewam się jego w moim pokoju i to w najmniej oczekiwanym momencie. 

- Co tam Kuba? – spytała ze spokojem Natasza

- Mamy do pogadania… - powiedział beznamiętnie

- Oho… O czym chcesz gadać? – Natasza usiadła przy toaletce i zaczęła osuszać ręcznikiem włosy

- Jakoś nie wierzę w te twoje nagłe ozdrowienie. Jeszcze 3 dni temu ledwie chodziłaś a dziś na treningu byłaś w olśniewającej formie…

- Znasz mnie, jestem perfekcjonistką. Te 2 upadki to tylko chwilowa utrata formy, ale jak widać już jest wszystko ok.

- Nie pieprz Natasza! – zabrzmiał groźnie a Natasza drgnęła lekko – Jesteś perfekcjonistą, ale taki upadek, jaki miałaś to nie jest błahostka. Powiedz prawdę, bo wiem, że coś kręcisz.

- No dobrze… - westchnęła Natasza – Ale przyrzeknij, że nikomu nie powiesz, ok?

- Przecież mnie znasz… Nikomu nic nie powiem.

- Więc dobrze… - podeszła do drzwi i rozejrzała się czy nikogo nie ma za nimi – Byłam u Dave’a i zrobił mi zastrzyk z kortyzolu…

- Że co? – był zszokowany – Natasza, wiesz że ten lek jest niebezpieczny i łatwo…

- Tak, wiem. Nie musisz mi o tym powtarzać. – usiadła obok brata – Ale ostatni raz brałam kortyzol 3 lata temu jak miałam uraz kolana, więc minęły 3 lata… A ten ból co miałam był tak nieznośny, że musiałam coś z nim zrobić.

- Ale po co od razu kortyzol, co? Kortyzol to ostateczność.

- Kuba, zrozum mnie. Czekają mnie ostatnie Mistrzostwa w karierze, chciałbym na nich wystartować.

- Rozumiem… Mam nadzieję, że zrobisz czegoś głupiego.

- Niby czego? – zdziwiła się

- Kortyzol uzależnia…

- Kubuś wiem o tym i na pewno go teraz drugi raz nie wezmę. Zresztą Dave mi nie pozwoli, no i ja nie jestem aż tak głupia.

- Wiem, że nie jesteś głupia. Tylko cie ostrzegam – przytulił siostrę

- Dobrze już dobrze… Ale dość tych czułości. – odsunęła się od brata

- Jak tam układa ci się z Łukaszem? – spytał

- Dobrze. Jakoś leci… - odpowiedziała bez emocji

- O, coś jest nie tak. Co jest grane.?

- Nie, wiem. Nie słucham radia… - zadrwiła z Kuby by uniknąć odpowiedzi na pytanie

- Ha, ha, ha… No bardzo śmieszne… Mów, co się dzieje i to szybko.

- Nic się takiego nie dzieję. Po prostu mamy chyba zły okres i tyle. W każdym związku są gorsze dni.

- Gorszę chwilę, tak? – potarł brodę – Więc o co się kłócicie?

- Kuba, daj spokój. To są nasze sprawy, ok? – podniosła lekko ton głosu

- Dobra, jak chcesz. Ale pamiętaj, że ze mną możesz na każdy temat pogadać.

- Wiem i jeśli będę miała jakiś temat to na pewno przyjdę i pogadamy. A teraz mogę się przebrać, bo tak w ręczniku jakoś nie bardzo mi się przy tobie siedzi.

- Aaaa… No dobra… Już się zmywam. – wstała i wyszedł

Kiedy wyszedł Kuba zaczęłam się przebierać. Szybko wysuszyłam włosy, przebrałam się i pojechałam do Łukasza. Z jednej strony chciałam się z nim spotkać chociażby tylko by  na niego popatrzeć i posłuchać jego męskiego głosu, ale z drugiej strony to jak znów zacznie się wypytywać oto czy byłam już u specjalisty to już aż tak bardzo nie chcę mi się do niego jechać, bo kolejna kłótnia z Łukaszem mi się nie marzy. Podjechałam pod mieszkanie Łukasza, ale przez kilka minut nie wysiadałam z samochodu. Nie wiem, dlaczego ale ogarnęły mnie wątpliwości czy wysiąść z samochodu. Gdy nagle zadzwonił telefon a ja podskoczyłam.

- Tak, słucham… - odebrała nawet nie patrząc, kto dzwonił

- Skarbie, no gdzie ty jesteś? – odezwał się Łukasz

- Yyy… Już jestem… Siedzę w samochodzie… - oparła głowę o szybę

- Dlaczego? – spytał

- A chce chwilę posiedzieć sama… - westchnęła

- Coś się stało? – spytała lekko przejęty

- Nie, tak po prostu siedzę – wtedy ktoś zapukał w szybę a Natasza podskoczyła zaskoczona – Jesus Christ!!! – krzyknęła – Łukasz!!!!

- Skarbie, to tylko ja… - otworzył drzwi – Wystraszyłem cie?

- Nie! Wcale! – serce waliło jej jak oszalałe

- Przepraszam, nie chciałem cie wystraszyć  - kucnął i pocałował ją w czubek nosa

- Ale wystraszyłeś! Już myślałam, że to jakiś wandal. Musisz zmienić dzielnice, bo ta jest przerażająca.

- Nie przesadzaj… Enfield nie jest takie złe – uśmiechnął się do Nataszy

- Enfield to najgorsza dzielnica Londynu. Pełna zamieszek i innych okropnych rzeczy. Nie podoba mi się, że mieszkasz w tak niebezpiecznej dzielnicy.

- Skarbie spokojnie, Każda dzielnica jest niebezpieczna.

- Ale twoja to już najbardziej. No i moja nie jest aż tak niebezpieczna. – westchnęła ciężko – Pojedziemy do parku?

- Jasne… Suwaj się na miejsce pasażera… - Natasza posłusznie przesiadła się nie miejsce pasażera a Łukasz usiadł za kierownicą. 

Kilkanaście minut później, w parku 

- Natasza? - zaczął Łukasz

- Słucham cię? – szli sobie alejką w parku trzymając się za ręce

- Byłaś już u Dr Hinigana?

- Wiedziałam, że się oto zapytasz i obawiałam się tego – przygryzła wargę

- Dlaczego? Przecież to bardzo proste pytanie. Więc?

- Nie, nie byłam. Bo po co?

- Jak to po co? Przecież wiesz, co powiedział Matt…

- Wiem, ale bardzo dobrze się czuje. Nic mnie nie boli, a wszystkie dolegliwości odeszły w zapomnienie. Nie mam, po co już iść do Dr Hinigana.

- Natasza, proszę cie… - zatrzymał się – Wiesz, że się o ciebie martwię.

- Wiem, że się o mnie martwisz, ale może ja nie chcę iść do lekarza. Dobrze się czuje i nie mam ochoty iść do lekarza, więc błagam daj sobie spokój, bo ja naprawdę nie chcę się kłócić.

- Ja też nie chcę się kłócić…

- Ale ta rozmowa doprowadzi do ….

- Boże! Jaka ty jesteś uparta!

- Tak, jestem uparta. Jesteśmy razem 9 miesięcy, powinieneś wiedzieć, że jestem uparta – odsunęła się od Łukasza

- Jak widać nie znamy się aż tak dobrze – odwrócił się nie co i rozejrzał wokoło

- Cieszę się, że to ty to zauważyłeś… - zaczęła iść uliczką - Idę do domu…

- Natasza daj spokój – podszedł do Nataszy, chwycił ją za biodra i przyciągnął do siebie – Natasza proszę…

- Mam blisko do domu, więc przejdę się – wyrwała się – Ty masz dalej, więc jutro odstawisz mi auto do domu – rzuciła mu kluczyki i odeszła.

Wiedziałam, że tak się skończy ten wieczór. Po co do niego jechałam. Przynajmniej mam blisko do domu i mogę się przejść. Następnego dnia na treningu byłam bardzo zamyślona, totalnie nie skupiałam się na tym co robię. Skutkiem tego był kolejny upadek. Znów spadłam z poręczy asymetrycznych. Tym razem skończyło się o wiele gorzej… Straciłam przytomność na kilka minut.

- Natasza… Natasza… – prawie krzyczał zdenerwowany Sasha, który stał obok swojej córki – Natasza…

- Tato, co się stało dla Nataszy – podbiegł Kuba do ojca

- Spadła z poręczy i straciła przytomność… - Sasha był zdenerwowany – Wezwijcie pogotowie!

- Już zadzwoniłam panie Belov – powiedziała Sara, która właśnie podbiegła do nich

- Dziękuję Sara… - odpowiedział dziewczynie – Natasza… - pogłaskał ją po włosach – Ocknij się! – spojrzał na córkę z uczuciem – Jak to się stało?

- Anne miała asekurować Nataszę – zaczęła Kate – Ale Natasza ześlizgnęła się ze środkowej poręczy i spadła, spadła prosto na tą twardą matę

- Boże! Mam nadzieję, że nie złamała kręgosłupa szyjnego – wtrącił Kuba

- Miejmy nadzieję, ze nie… - odpowiedział Sasha – Poczekajmy na karetkę. Powinni zaraz już być…

- Co… Co się… - Natasza zaczynała się budzić – Co się stało?

- Spokojnie Natasza. Nie ruszaj się. – powiedział szybko Sasha – Spadłaś z poręczy. Upadłaś na kark. Nie ruszaj się, zaraz przyjedzie karetka.

- Nic mi nie jest – wyciągnęła rękę do Kuby by pomógł jej wstać – Kuba pomóż mi? – chłopak posłusznie pomógł siostrze – Widzisz tato, nic mi nie jest. Nie potrzebna mi karetka..

- Natasza proszę nie sprzeczaj się. Zaraz przyjedzie lekarz i sprawdzi czy wszystko jest ok… - powiedział dość ostro

Nie miałam innego wyjścia musiałam zaczekać aż przyjedzie karetka i lekarz. Lekarz obejrzał mnie i osłuchał, ale nic nie powiedział nic, czego bym nie wiedziała. Bolał mnie kark, ale nic więcej mi nie było. No może oprócz tego, że czułam się okropnie. Wypisał mi leki przeciwbólowe, dał skierowanie na prześwietlenie i na wizytę kontrolną u ortopedy. I to byłoby na tyle. Ale wtedy do ośrodka wszedł Łukasz i zobaczył mnie razem z sanitariuszami i z lekarzem. Podbiegł do mnie zaniepokojony.

- Natasza! Co ci się stało? – spytał zaniepokojony

- Nic takiego… Spadłam z poręczy. Normalna kontuzja – potarła kark dłonią

- Normalna kontuzja?!! – wtrącił się Sasha – Natasza! Mogłaś być sparaliżowana od szyi w dół.

- Wielkie mi rzeczy… - pokręciła głową Natasza ale coś strzyknęło jej w karku

- Boże! Natasza… - chwycił ją za rękę – Na pewno nic ci nie jest? Coś cie boli? – pytał dociekliwie Łukasz

- Trochę kark, ale to normalne… - uśmiechnęła się – Naprawdę wszystko jest ok. Nie musisz się o mnie martwić… - wstała z krzesła, ale zakręciło jej się w głowie i upadła wprost w ramiona Łukasza

- Nic ci nie jest tak? – spojrzał na Natasze z uczuciem

- Tak. Możemy już jechać? – stanęła na własne nogi

- Gdzie ty chcesz jechać? – wtrącił Sasha

- Mamy swoje sprawy z Łukaszem… - odpowiedziała Natasza – Chyba nie zabronisz mi z nim jechać?

- Nie, ale miałaś poważny upadek i powinnaś odpocząć… - powiedział wyraźnie zmartwiony Sasha

- Wiem i odpocznę, ale w mieszkaniu Łukasza – chwyciła Łukasza za rękę i pokuśtykała do wyjścia

Czułam się okropnie. Strasznie polały mnie plecy i kark. Coś niedobrego się ze mną dzieję, tylko jeszcze nie wiem co. Mam nadzieję, że dotrwam do Mistrzostw Świata. Razem z Łukaszem wsiedliśmy do samochodu. Przez chwilę nie odzywałam się. Każde słowo źle wypowiedziane w tej chwili  mogłoby doprowadzić do kolejnej kłótni a tego bym nie chciała.

- Gniewasz się na mnie jeszcze za wczoraj? – wtrącił Łukasz

- Nie, a dlaczego pytasz?

- Jakaś taka cicha jesteś… Wszystko w porządku?

- Tak. Po prostu boli mnie trochę i tyle… - Natasza potarła kark dłonią

- Wiesz, że teraz już nie odpuszczę i będziesz musiała pójść do dr Hinigana – Łukasz położył dłoń na udzie Nataszy

- Wiem i pójdę do niego. Obiecuje, że pójdę… - położyła swoją dłoń na dłoni Łukasza

- Pójdziemy razem dobrze?

- Dobrze. Jeśli tego chcesz to ok. – oparła głowę o szybę i odetchnęła ciężko

- Gdzie jedziemy?

- Odwieź mnie do domu. Położę się… Dobrze mi to zrobi… - powiedziała bez emocji w głosie

Łukasz posłusznie odwiózł mnie do domu i pomógł mi wejść do mojego pokoju. Nie czułam się na siłach nic robić, więc tylko położyłam się na łóżku a obok mnie położył się Łukasz, który przytulił mnie mocno. Leżałam w ramionach Łukasza do czasu aż do mojego pokoju wpadł Sasha.

- Łukasz na ciebie już czas. – powiedział dość ostro Sasha, który wpadł nagle do pokoju Nataszy

- Co?! Nie!! – odparła Natasza – Dlaczego go wypraszasz!?

- Łukasz musi już iść bo my musimy poważnie porozmawiać… - dodał Sasha

- Natasza nie ma sprawy, jutro się zobaczymy… - pocałował Nataszę w czoło – Do zobaczenia jutro – wyszedł z pokoju

- Tato, dlaczego mi to robisz?! – w jej oczach prawie że były widoczne łzy

- Za 5 minut w salonie… - wyszedł i zamknął za sobą drzwi

Pięknie! Pewnie znów dostanę ochrzan za coś, czego nie zrobiłam. Podniosłam się więc ledwie z łóżka i wyszłam z pokoju. Po drodze zaszłam po wsparcie moralne, czyli po mojego kochanego brata.

- Kuba… - weszła do pokoju brata – Chodź za mną…

- Co się stało? – Kuba wstała i poszedł za siostrą

- Tego jeszcze nie wiem, ale chyba dostanę kulkę w łeb, więc chcę abyś mnie osłaniał… – zaśmiała się

- Szykuje się afera… - uśmiechnął się – Lubię to!

Ten żart był trochę nie na miejscu, ale mając przy sobie Kubę, czułam się bezpieczniej, bo nie wiedziałam, o co chodzi ojcu. Razem z Kubą zeszliśmy na dół i weszliśmy do salony gdzie czekał na mnie ojciec. Jego mina była nietęga. Kompletnie nie wiedziałam, o co mu chodzi, ale po minie wnioskowałam, że to nie będzie miła rozmowa.

- Kuba, na górę! I to szybko! – powiedział srogo Sasha

- Nie, chcę zostać… - Sasha zrobił jeszcze groźniejszą minę i Kuba posłusznie poszedł na górę

- Więc o co chodzi? – spytała niepewnie Natasza

- Zacznę od samego początku… Miałaś 3 poważne upadki, jesteś nieskoncentrowana i dajesz zły przykład innym.

- Chodzi ci oto, że mam chłopaka? – wtrąciła Natasza

- Między innymi. - pokiwał głową - Przez Łukasza jesteś rozkojarzona i nie skupiasz się na tym, co robisz, więc co za tym idzie masz głupie upadki, przez które możesz zakończyć karierę. Do czasu eliminacji, zabraniam ci się spotykania z Łukaszem.

- Co?! Nie możesz! – zbulwersowała się Natasza

- Ależ mogę! – krzyknął – Jestem twoim ojcem do cholery!

- Jakoś tego nie było widać przez ostatnie kilka lat!

- Nie graj tą kartą, bo zabronię ci się z nim spotykać do końca życia, a nie tylko do eliminacji.

- Dlaczego to robisz? Przecież wiesz, że ja eliminacji nie muszę przechodzić ze względu na mistrzostwo na krajowych.

- Ale rozpraszasz innych swoim zachowaniem.

- Czyli znów wracamy to starej taktyki tyraństwa. No po prostu cudownie.

- Czy zrozumieliśmy się w kwestii chłopaka i treningów? – powiedział dość ostro

- Tak… - po policzku Nataszy polecała łza – Zrozumieliśmy się.

- Więc koniec rozmowy… - usiadł na kanapie i włączył TV

- Traktujesz mnie jak przedmiot a nie jak córkę – powiedziała odchodząc w kierunku wyjścia

- A ty gdzie?! – krzyknął Sasha

- Do Wojtka, no chyba, że z nim też nie mogę się spotykać… - Natasza założyła płaszczyk i wyszła z mieszkania.

Rozpłakałam się. Szłam ulicą i płakałam żywymi łzami. Minęło dopiero kilka dni odkąd ojciec pozwolił mi być razem z Łukaszem a już zabronił mi się z nim spotykać, bo niby to przez niego nie jestem skoncentrowana. Raczej to dzięki niemu jeszcze żyje, ale mojego ojca nie zrozumiesz. Postanowiłam się przejść do Wojtka. Spacer dobrze mi zrobi…

- Hej – weszła do mieszkania Wojtka – Przeszkadzam?

- Nie. Cieszę się, że cie widzę… - wziął płaszcz Nataszy i powiesił go na wieszaku – Dlaczego masz zapłakane oczy? Co się stało?

- Nic takiego… - przetarła oczy rękawem bluzki – Coś mi do oka wpadło…

- Do dwóch naraz? – ujął twarz dziewczyny w dłonie – Co się stało? Łukasz coś ci zrobił?

- Nie. Raczej mój ojciec terrorysta powrócił z krainy umarłych… - pociągnęła nosem

- Siadaj i mów co się stało… - razem z Nataszą usiadł na kanapie

- Mój ojciec uważa, że jestem nieskoncentrowana na treningach i to, dlatego mam te upadki i kontuzje…

- Ty nieskupiona? Proszę cię… Większej perfekcjonistki w życiu nie widziałem… - podał Nataszy chusteczki

- Ale on uważa, że to przez Łukasza nie jestem skupiona i zabronił mi się z nim spotykać – Wojtek uśmiechnął się pod nosem – Nienawidzę mojego ojca! Skończony skurwiel!

- Wow! Natasza jakich ty słów używasz? – był zszokowany

- No wiesz, uczyłam się od najlepszych – spojrzała z podtekstem na Wojtka

- Dobra, kumam… - zaśmiał się wiedząc, że to o niego chodzi – I co zamierzasz? Zerwiesz z nim?

- Nie. Po prostu zaczekamy trochę i tyle w temacie. Nie zrezygnuje z niego – Wojtek zasmucił się – I nie rób takiej miny. Przecież wiesz dobrze, że to Łukasza kocham. Tyle razy o tym rozmawialiśmy…

- Wiem, ale…

- Nie ma żadnego ale… - podsunęła się do Wojtka i przytuliła się do niego – Potrzebny mi teraz przyjaciel a tylko tobie całkowicie ufam… - Wojtek objął ją ramieniem

- Wiem Natasza… Wiem…

***

Następnego dnia razem z Kubą pojechałam na trening Arsenalu powiedzieć o wszystkim Łukaszowi. Oczywiście powiedzieliśmy ojcu, że idziemy do kina, bo by w życiu mnie nie puścił. Po dojechaniu na miejsce strasznie się denerwowałam. Denerwowałam się tym jak zareaguje Łukasz na wiadomość o tym, że musimy na jakiś czas przestać się spotykać. Chłopcy skończyli trening, więc poszłam na spokojnie porozmawiać z Łukaszem. Kiedy opowiedziałam mu całe zajście, Łukasz zdenerwował się troszkę, ale też zrozumiał moją sytuację? Na początku zaproponował abyśmy się ukrywali, ale ja powiedziałam, że bezpieczniej będzie jak nie będziemy się widywać. W końcu to tylko 2 tygodnie, które pewnie będą się dłużyć jak cholera, ale tak będzie bezpieczniej. Po dłuższej namowie Łukasz zgodził się. Pożegnaliśmy się namiętnie i wróciłam razem z Kubą do samochodu.

~~~~~~~~~~

Na początek bardzo ważna wiadomość: NIE MAM INTERNETU! Skurwiel (czyt. mój brat) znów mi odciął neta, co za tym idzie kolejny rozdział nie wiem kiedy będzie. Będę się bardzo starać by był w czwartek, ale nie wiem jak to wyjdzie i czy wgl wyjdzie. 

Teraz info które miałam wam podać. Moja odpowiedź dalej brzmi NIE. Ale jeśli tak bardzo chcecie to jest opcja B, która by polegała na tym, że ALAS by toczyło się dalej ale ja bym dodawała rozdziały wtedy kiedy bym miała czas. Np. raz na 2 tyg, ran na 3 tyg czy raz na miesiąc. Czy satysfakcjonuje to was?

Nie wiem czy jest sens dalej coś pisać bo kolejny rozdział nie wiadomo kiedy będzie a więcej jako takich informacji dla was nie mam oprócz tego, że nie mam neta. 

Jeśli podobał się wam rozdział to zapraszam do skomentowania jego, polecenia i oczywiście czytania. 

xoxo N.