Rozdział 16|XVI

Przez jakiś czas w samochodzie panowała cisza. Trochę podejrzana cisza. Znaczy ja się nie odzywałam głównie, dlatego, że myślałam. Myślałam o dzisiejszej, wspaniałej i namiętnej nocy. 

- Dlaczego nic nie mówisz? – zapytał Łukasz – To trochę nie w twoim stylu…

- A bo myślę… - spojrzał na Łukasza 

- A o czym tak myślisz, kochanie? – uśmiechnął się

- Myślę o dzisiejszej nocy.. – rozmarzyła się na chwilę

- Coś było nie tak? – ożywił się nagle zaniepokojony

- Nie, wszystko było ok. Naprawdę, było cudownie… - chwilę później – Lubię sobie przypominać każdy pocałunek, każdy dotyk, każdy oddech… - spojrzała na Łukasza - To jak przechodziły mnie cudowne dreszcze… - Łukasz milczał – A ty co teraz tak zamilkłeś?

- Wsłuchałem się w to, co mówisz… - chwilę później – Mi też z tobą było bardzo dobrze – położył dłoń na udzie Nataszy – Masz strasznie miękką skórę…

- Tylko to zdołałeś zapamiętać? – zaśmiała się

- No co… To prawda. - również się zaśmiał – A po za tym pamiętam dokładnie wszystko, każdy pocałunek, każdy dotyk, każdy nasz oddech…

- Kocham cię! – pochyliła się do Łukasza

- Ja ciebie też kocham – pocałowali się – A teraz pozwól skupię się na drodze – wtedy ziewnął

- Jeśli chcesz to mogę ja prowadzić bo widzę, że ziewasz – powiedziała

- Nie, jest ok. – przez krótką chwilę spojrzał na Nataszę 

- Na pewno? Po takiej nocy jak dzisiejsza każdy by był zmęczony – uśmiechnęła się cwaniacko

- A ty to nie jesteś zmęczona, co? – odpowiedział szybko

- Ja nie… Dla mnie to była istna przyjemna rozkosz – ponownie się uśmiechnęła

- Dla mnie też – Łukasz także się uśmiechnął

***

O 9.20 dotarliśmy do siedziby PZG. Pożegnałam się namiętnym pocałunkiem z Łukaszem i patrzyłam jak odjeżdża. Szkoda, że nie mógł zostać w Warszawie w swoim mieszkaniu, ale mam jedno pocieszenie… Za kilka dni znów się spotkamy już w Londynie. Po chwili weszłam do budynku i poszłam prosto do klatki lawa, znaczy do gabinetu prezesa. Jak to dobrze, że byłam dość elegancko ubrana, bo nawet nie zajeżdżałam do domu by się przebrać. Tak, więc weszłam do gabinetu i zobaczyłam dwie osoby, lawa we własnej postaci i powiedzmy, że 'mistrzynię' Polski w gimnastyce. Niestety Kinga nigdy nie zdołała przejść eliminacji do Mistrzostw Świata czy nawet Mistrzostw Europy. 

- O już jesteś Nataszo – powitał ją z szerokim uśmiechem na ustach prezes PZG

- Tak, melduje się na wezwanie – powiedziała Natasza – Więc jaka to sprawa, która nie cierpi zwłoki?

- Proszę usiądź – wskazał na miejsce obok drugiej zawodniczki – Kinga już o tym wie…

- Sądzę po jej minie, że nie jest z tej sprawy zadowolona… - usiadła na krześle – Więc o co chodzi?

- Razem z zarządem chcielibyśmy cie poprosić o powrót do Polskiej drużyny narodowej…

- Żartujecie sobie? Chcecie mnie znowu powołać? – Natasza zaczęła się śmiać

- Nie, nie żartujemy. I tak, chcemy cie znów powołać do kadry. To jest bardzo poważna propozycja i liczymy, że przystaniesz na nią. – powiedział ze spokojem prezes PZG

- To chyba nie jest możliwe. Angielski związek gimnastyczny nigdy nie zgodzi się abym odeszła. Zbyt cenna dla nich jestem. A nawet ja tego nie chcę. Tu niczego nie osiągnę. 

- Masz o sobie niezłe mniemanie… - burknęła pod nosem Kinga

- Wiesz kochana… Ja mogę mieć takie mniemanie. W końcu to ja mam kilkanaście złotych medali na koncie i kilka mistrzowskich tytułów. A ty…? Co sobą reprezentujesz, co? – powiedziała dość złośliwe Natasza. Kinga nadęła twarz, a w jej oczach pojawiły się łzy

- Dziewczęta proszę. – uspokoił je – Jeśli Natasza wyrazi chęć powrotu, to będziecie musiały ze sobą pracować. W końcu będziecie w jednej drużynie narodowej.

- Moja odpowiedz brzmi nie. Zastanowię się jeszcze, ale to chyba nie ma sensu. 

- Twoja obecność by nam wiele dała. I bardzo zależy nam na twoim powrocie do kadry narodowej. Zwłaszcza, że zbliżają się Igrzyska Olimpijskie. 

- Przemyślę to, ale nie róbcie sobie nadziei – powiedziała spokojnie i z powagą – Czy mogę już iść?

- Tak, proszę… - kiwnął głową 

- No to do widzenia… - wyszła z gabinetu nie czekając na odpowiedź

Wiedziałam, że oto będzie mu chodzić. Tylko nie wiem, po co zaprosił na spotkanie Kingę. Chciał wywołać u mnie litość jak będę patrzeć na tą niedoszłą gwiazdę gimnastyki. Niestety nie ze mną takie numery. Zaraz po wyjściu z budynku zadzwoniłam do Łukasza by mu opowiedzieć całą sytuację. Oczywiście Łukasz śmiał się razem ze mną z tej propozycji. Bo kto normalny chciałby reprezentować denny poziom Polski i polaków. Za dużo kasy dostaje w Anglii by przenosić się do Polski. A z resztą w czerwcu kończę karierę a Igrzyska są chyba w lipcu lub w sierpniu, więc to nie maiłoby składu i ładu. Ale cieszy mnie fakt, że Polacy chcą mojego powrotu. Taka akcja jest za każdym razem, kiedy są jakieś poważniejsze zawody a ja za każdym razem mówię im nie. Mogliby już w końcu przestać próbować. 

***

I znów jesteśmy w Anglii. Jak tylko wróciliśmy do kraju to byłam pewna, że ojciec zagoni mnie do intensywnych treningów, ale byłam bardzo zdziwiona, bo dał mi i wszystkim innym kilka dni wolnego. Nie często zdarzają mu się takie akty miłosierdzia, więc byłam bardzo zdziwiona, ale dla mnie to jest całkowicie na rękę. Od czasu spotkania z prezesem PZG nie rozmawiałam o tym z nikim oprócz Łukasza. Ale w końcu porozmawiałam na ten temat z Kubą. Kuba nie był tym zdziwiony i wcale nie był zdziwiony tym, że się nie zgodziłam. W końcu cały czas się nie zgadzam…. W końcu nastał czas treningów, a raczej zapieprzania na treningach. I tu znów zastało mnie wielkie zaskoczenie. Ojciec dał nam straszny luz. Wcale nie cisnął, nie darł się na nas tak jak zawsze to robił. Był podejrzanie spokojny i miły. Nie mogłam wyjść z szoku, bo to trwało już kilka dni…

- Ej, Natasza… - powiedziała Kate – Co się stało twojemu ojcu?

- Ty… Właśnie nie wiem – dalej była zdziwiona postawą ojca

- A może on teraz daje nam luzy, by później dać nam wycisk taki jak ostatnio był – wtrąciła Sara

- Sama nie wiem… - powiedziała Natasza

- W końcu to twój ojciec. – wtrąciła Anna – Powinnaś wiedzieć…

- Ale nie wiem, ok?! – podniosła głos Natasza

- Spokojnie, tylko tak mówię – wycofała się lekko Anna

- To jest naprawdę dziwne… Naprawdę dziwne… - powiedziała wolno Natasza

- Myślisz, że coś nam planuje? – powiedziała Kate

- Nie, myślę, że chyba zmądrzał… - zaśmiała się Natasza a razem z nią inne dziewczyny

- To może to wykorzystamy? – spytała nagle Sara

- W jaki sposób? – odpowiedziała pytaniem na pytanie Kate

- Ja mam pomysł! – wtrąciła Natasza

- Jaki? – spytały z zaciekawieniem jednocześnie wszystkie dziewczyny

- Wyskoczmy do jakiegoś klubu. Zabawmy się. – powiedziała Natasza

- Ty tak na serio? – spytała zdziwiona Sara

- No raczej, a co? – tym razem to Natasza była zdziwiona

- Żeby ciebie wyciągnąć na imprezę to trzeba plan działania lub podstępu a tu nagle ty wyskakujesz z taką propozycją – w dalszym ciągu zdziwiona Sara

- Mam ochotę zabawić się. Przecież raz się żyje… - uśmiechnęła się Natasza

- No dobra… - uśmiechnęła się Kate – Gdzie i kiedy?

- Może „Santona” w sobotę o 19.00? – powiedziała z lekkim zastanowieniem Natasza

- Bardzo dobry pomysł… - powiedziała Kate

- Kurczę… A moje urodziny? – zasmuciła się Sara

- No to w piątek do klubu a w sobotę do ciebie na urodziny, pasuje? – powiedziała zadowolona Natasza

- I to jeszcze jak. – ucieszyła się Sara

- Wiecie co…? Ja muszę lecieć. Spotykamy się jutro o 19.00 przy klubie – powiedziała Natasza

- A ty gdzie? – spytała Anne

- Mam sprawę do załatwienia. – wzięła torbę i poszła do szatni

Weszłam do szatni, wzięłam szybki prysznic i przebrałam się w świeże ciuchy. Później poprawiałam makijaż i wyszłam przed budynek, bo za kilka minut miał podjechać Łukasz. Usiadłam i czekałam. Po kilku minutach nie mogłam uwierzyć temu, co zobaczyłam. 

- O! Natasza! – podeszła do Nataszy Sandra – Nasza sławna gimnastyczka skończyła trening – powiedziała z głupim uśmieszkiem

- Ciebie też miło widzieć – powiedziała nie spoglądając na Sandrę Natasza – Czego chcesz? My chyba nie mamy o czym rozmawiać.

- Mamy – odpowiedziała oschle – Masz zostawić Wojtka w spokoju, rozumiesz?

- Słucham?! – zbulwersowała się Natasza – Chyba jesteś nienormalna!

- Zważaj na słowa! – podniosła ton Sandra

- To ty uważaj! Nikt nie może zabronić mi spotykania się z Wojtkiem! – Natasza również podniosła ton głosu – Zwłaszcza taka trzeciorzędna tyczkarka jak ty!

- Masz się z nim nie spotykać, bo…

- Bo co?! Co ty mi możesz zrobić!? – stanęły twarzą w twarz – Z mojej strony możesz być spokojna o Wojtka. On nigdy mnie nie interesował, jako mężczyzna… A zresztą, co się będę ci tłumaczyć… - odwróciła się by odejść, ale Sandra chwyciła ją za rękę

- Uważaj, bo możesz mieć kolejną kontuzję… - ścisnęła ją mocno za nadgarstek – Tym razem może to być coś poważniejszego, niż zwykłe skręcenie kostki. 

- Czy ty mi grozisz? – znów stanęły twarzą w twarz i zmierzyły się wzrokiem – Naprawdę chcesz pójść ze mną na wojnę? 

- Nie, na razie cię ostrzegam – patrzyły sobie zawzięcie w oczy gotowe stanąć do walki

- Co się tu dzieje?! – wysiadł z samochodu trzaskając drzwiami Łukasz 

- Nic…. – odparła Sandra

- Całkowicie nic… - potwierdziła Natasza robiąc krok w tył Natasza

- Co ty tu robisz Łukasz? – spytała Sandra

- Natasza poprosiła mnie o przysługę. A tak nawiasem to, co się to obchodzi, co? – opowiedział Łukasz

- Natasza, tak…? – zamyśliła się na chwilę Sandra zadając retoryczne pytanie – No dobra… Nic tu po mnie. – odeszła szybkim krokiem

- O co jej chodziło? – zapytał się Łukasz

- Aj weź! Ona jest chora psychicznie. Wsiądźmy do samochodu to ci opowiem – podeszli do samochodu i Łukasz otworzył drzwi dla Nataszy, po czym sam wsiadł do auta

- Więc o co chodzi Sandrze? – spytał zniecierpliwiony

- Sandra jest zazdrosna o Wojtka. – powiedziała prosto z mostu Natasza

- Co? Dlaczego? – Łukasz był troszkę zaskoczony

- Bo Sandra myśli, że mnie i Wojtka coś łączy… A ja go nawet nie traktuje jako potencjalnego mężczyzny a jako brata, więc nie wiem o co jej chodzi. 

- Skarbie pamiętaj o tym, że ona nie wie że masz chłopaka, czyli mnie. I nie dziwię się, że jest zazdrosna. 

- Ale jej zazdrość jest do przesady. Uwielbiam Wojtka, bo jest moim najlepszym przyjaciele i nie zrezygnuje z przyjaźni z nim tylko dla niej, bo ona sobie coś ubzdurała. Tyle razy jej mówiłam, że ja i Wojtek nigdy nie będziemy razem a ta dalej swoje. Nawet doszło między nami do nieprzyjemnych konfrontacji…

- Jakich konfrontacji? – spytał zaniepokojony Łukasz

- No to przez Sandrę między innymi miałam tą kontuzję w grudniu… 

- I nic mi nie powiedziałaś?! – zbulwersował się

- Jak miałam ci powiedzieć skoro wtedy już nie byliśmy razem głuptasie – odpowiedziała szybko Natasza

- A no fakt – uśmiechnął się – To co jedziemy?

- Tak. Już nie mogę się doczekać. Mam tylko nadzieję, że Sandra nie skuma, że jesteśmy razem…

***

W piątek od godziny 18.00 szykowałam się do wyjścia. Oczywiście wszystko robiłam tajemnicy przed ojcem a nawet Kubą. Ojcu i Kubie powiedziałam, że idę na weekend do Sary. O dziwo ojciec nie wyraził sprzeciwu, co mnie znów zaskoczyło. Zapakowałam rzeczy do torby i wyszłam z pokoju. Kiedy szłam przez salon zatrzymał mnie Sasha. 

- Natasza… - powiedział Sasha, który oglądał mecz w TV

- Co tam? – zatrzymała się niepewna tego, co może za chwilę usłyszeć

- Na stole leży do ciebie list… - powiedział nawet nie spoglądając na córkę

- Ok. Od kogo? – spytała 

- Nie wiem. Nie czytam twojej korespondencji. 

- No dobra… To ja lecę… - wzięła ze stolika list 

- Baw się dobrze – powiedziała Sasha – Tylko nie pij za dużo. 

- Dobrze, będę grzeczna… - wyszła z mieszkania

Uff… Już myślałam, że się rozmyśli lub coś innego. Ale na szczęście to tylko list, a raczej niestety list. Wsiadłam do samochodu i otworzyłam tajemniczą kopertę. W środku koperty była mała różowa karteczka, na której pisało: „Czy warto zaryzykować gniew ojca dla jednego chłopaka? Przemyśl to co powiedziałam. xoxo S.” Boże! Ona wie! Ta mała żmija wie! I co ja teraz zrobię, ona na pewno powiem ojcu, że spotykam się z kimś a mianowicie, że spotykam się z Łukaszem. Od razu jak to przeczytałam to napisałam Łukaszowi, który był zszokowany tak samo jak ja. Wiedział, że to niczego dobrego nie wróży. Teraz to już na pewno napije się w klubie. Dobrze, że nocuje u Sary. Przynajmniej ojciec mnie nie zobaczy. Pojechałam, więc do Sary i zostawiłam rzeczy w jej pokoju by zaraz po tym udać się do klubu ”Santona”. Ja, Kate, Sara i Anne bawiłyśmy się wspaniale aż w pewnym momencie wydawało mi się, że widziałam Łukasza, Wojtka, Kubę i Alex’ a. Ale dziewczyny powiedziały mi, że pewnie mi się wydaje, bo one nic nie widzą. No nic… Pewnie mi się wydawało. Kilka minut później razem z dziewczynami poszłyśmy pod bar zamówić kolejne drinki i odpocząć chwilę. 

- Postawić ci drinka? – Natasza usłyszała za sobą całkowicie nieznajomy głos

- Nie dziękuję – odwróciła się by zobaczyć rozmówce i pokazała mu, że ma już drinka

- To może zatańczymy? – spytał nieznajomy

- Nie, jestem tu z kimś… - odpowiedziała ignorując nieznajomego 

- Może jednak… - nieznajomy chwycił Nataszę za talię

- Spadaj facet! – wyrwała się – Nie rozumiesz słowa nie!

- No weź… Zatańczmy… - przybliżył się ponownie do Nataszy nieznajomy, ale po chwili trafił go lewy sierpowy prosto w szczękę

- Nie waż się jej dotykać! – powiedział wściekły Łukasz, który chciał ponownie przyłożyć nieznajomemu, ale Wojtek i Kuba go powstrzymali. Nieznajomy zmył się w mgnieniu oka…

- Co wy tu robicie? – Natasza była lekko zdziwiona – Łukasz?

- Boże Natasza jak ja się cieszę, że nic ci się nie stało – powiedział zmartwiony Łukasz

- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie… - Natasza wydawała się być teraz lekko zdenerwowana

- No Kuba powiedział, że wychodzisz do Sary na weekend, ale pewnie to jest tylko przykrywka, więc wpadliśmy na pomysł sprawdzić twój ulubiony klub… - zaczął się tłumaczyć – I całe szczęście, że tu byłem – odetchnął z ulgą

- Nie rozumiem, po co się ukrywaliście… - powiedziała Natasza

- No… No… - Łukasz zaczął się jąkać

- Chcieliśmy być waszymi prywatnymi ochroniarzami, ale incognito – wtrącił się Wojtek

- Rozumiem… - powiedziała ze spokojem Natasza – Łukasz… - szepnęła w stronę Łukasza – Z chęcią bym cie teraz pocałowała mój obrońco… - uśmiechnęła się łobuzersko

- No to zrób to – szepnął i również się uśmiechnął 

- Nie mogę, bo wszyscy się na nas patrzą – rozejrzeli się wokół siebie – Dziękuję za ratunek, a teraz możecie już iść. 

- Ej! Wyganiasz nas?! – powiedział oburzony Kuba – Wyganiasz swoich wybawicieli?

- Moim wybawicielem jest Łukasz – zaśmiała się – A tak nawiasem to żartowałam. Jasne, że możecie zostać. Sara, Kate i Anne są samotne. Możecie dotrzymać im towarzystwa. 

- Natasza, Mogę cie prosić do tańca – spytał wyciągając dłoń Łukasz

- Jasne – chwyciła go za dłoń i poszli na parkiet. Reszta zrobiła to samo.

Miałam wielką ochotę nawrzeszczeć na nich za to, że ukrywali się przez prawie cały wieczór, ale nie miałam serca tego zrobić. Całe szczęście, że przyszła ich czwórka. Przynajmniej żadna z dziewczyn nie jest samotna i ma, z kim zatańczyć. Przez całą noc świetnie się bawiliśmy. Pierwszy raz od wielu, wielu miesięcy naprawdę dobrze się bawiłam. 

~~~~~~~~~~

Aaaaaaaaaaaaa!!!! /krzyczy/ Aaaaaaaaaaaaa!!!! /krzyczy/ Aaaaaaaaaaaaa!!!! /krzyczy/ MAM INTERNET!!!!!!!!! Wygrałam inteligentną wojnę z moim bratem i już mam internet. Teraz normalnie nad nim triumfuje xD Ale nie cieszcie się zbyt długo, bo nie wiadomo czy mu coś znów do główki nie strzeli i znów mi nie odetnie neta. Liczę na to, że jednak już mu nic do główki nie strzeli. 

A teraz przejdźmy do ogłoszeń parafialnych:

Nie wiem czy zauważyliście wstawiałam cały Halloween House. Jest mało komentarzy (a dokładnie to jeden), więc chyba wam się nie podobało, co mnie smuci :( Tu macie linki to wszytskiego:

Tu macie link do opowiadania: http://scary-halloween-house.blogspot.com/

Wstęp i Postacie: http://scary-halloween-house.blogspot.com/2012/10/wstep-i-postacie.html

Prolog i Zwiastun: http://scary-halloween-house.blogspot.com/2012/10/prolog-i-zwiastun.html

Part I: http://scary-halloween-house.blogspot.com/2012/10/halloween-house-part-i.html

Part II: http://scary-halloween-house.blogspot.com/2012/11/halloween-house-part-ii_2.html

Part III i IV: http://scary-halloween-house.blogspot.com/2012/11/halloween-house-part-iii-i-part-iv.html

Epilog: http://scary-halloween-house.blogspot.com/2012/11/epilog.html

Kolejny?? Kolejny rozdział pojawi się w czwartek. Postanowiłam, że rozdziały będą pojawiać się raz w tygodniu. Mam nadzieję, że z netem wszystko będzie ok i pojawi się planowo i w terminie. 

Tak więc komentujcie, polecajcie, czytajcie. Każdy komentarz bardzo mnie uszczęśliwia. 

Moje strony, na które zapraszam serdecznie:

Twitter: https://twitter.com/xxStereoHearts

Tumblr: http://xxstereohearts.tumblr.com/

YouTube: http://www.youtube.com/user/xxStereoHearts

xoxo N.