Rozdział 1|I

Przez chwilę usłyszałam dźwięk wibracji mojego telefonu, ale nie chciało mi się podnieść z wyra i zobaczyć kto napisał. Dopiero druga wiadomość spowodowała, że w końcu wstałam. Zobaczyłam, że to moje kochanie napisało mi sms’a. W jego treści widniało: Spotkamy się dzisiaj? Kocham cię <3. Oczywiście odpisałam mu, że raczej to nie będzie możliwe, bo mój ojciec znów będzie się wypytywał oto gdzie idę, a ja znów będę musiała kłamać. Wtedy spojrzałam na zegarek i niczym dzika zerwałam się z łóżka i pobiegłam do pokoju Kuby.

- Kuba! – krzyknęłam z całej siły – Zaspaliśmy! – ściągnęłam z brata pościel

- Co jest? – przeciągnął się

- Ojciec nas zabije! Wstawaj już 8.00. Jeśli z chwilę nie pojawimy się na sali to będzie istna maskra! – wybiegłam z pokoju brata i wróciłam do swojego pokoju by nałożyć trykot.

- Spokojnie. Pewnie jeszcze pojechał na miasto pozałatwiać swoje sprawy – wszedł do łazienki

- Ty nie musisz się go obawiać – weszła do łazienki – Mnie za każdą minutę spóźnienia karze godziną treningu – wzięła szczoteczkę do zębów – Posuń się! Nie jesteś tu sam – popchnęła go biodrem.

- Dobra już dobra… - wziął swoją szczoteczkę i nałożył na nią pasę

- I weź się szybko ogarnij. Nie lubię patrzeć na twoją gołą klatę – wypłukała usta odrobiną wody

- Dobrze siostrzyczko, już się ubieram. Widzę, że moje zajebiste ciało cię peszy – wypiął swoją muskulaturę poczym sam wypłukał usta odrobiną wody

- Proszę cię. Widziałam lepsze ciała niż twoje – prychnęła i wyszła z łazienki – Masz minutę by się ogarnąć – zbiegła schodami na dół do kuchni.

Kuba właśnie zbiegł po schodach i wszedł do kuchni.

- Szybko się uwinąłeś – zdziwiła się na widok brata w kuchni

- Powiedziałaś minuta tak? – Natasza skinęła głowią – Więc była minuta – uśmiechnął się

- No to lecimy – rzuciła mu torebkę z kanapkami i wyszli z mieszkania – Ale ty prowadzisz ok?

- Jasne, że ja prowadzę – wziął kluczyki od siostry – Tobie z rana za żadne skarby nie dałbym prowadzić auta. Jeszcze byś wypadek spowodowała.

- Ha, ha, ha! – sztucznie się zaśmiała – No bardzo śmieszne! – wsiedli do samochodu i odjechali.

Natasza z Kubą szybko weszli na salę treningową ale było już za późno.

- Natasza, skarbie… – zawołał Sasha stojący przy równoważni – Podejdź tu do mnie.

- Przepraszam tato… - podeszła do niego – Budzik mi nie zadzwonił a ty mnie nie obudziłeś, więc…

- Nie zwalaj winy na mnie. To twoim obowiązkiem jest wstać na ustaloną godzinę. Inne dziewczyny się jakoś nie spóźniły – spojrzał na Sarę, Kate i Anne – Tylko ty masz z tym wieczny problem.

- Przepraszam. To tylko kilka minut. – spuściła głowę i wróciła do Kuby – Boże! Jak on mnie denerwuje. Czasami mam ochotę go…

- Natasza „hush” – powstrzymał ją przed powiedzeniem „zabić” – Wiesz, że tu ściany mają uszy i zawsze a jakiś magiczny sposób ojciec dowiaduje się to co o nim mówisz.

- Dzięki, że mnie powstrzymałeś. No to ja spadam, bo zaraz będzie się drzeć, że nic nie robię tylko się obijam – poszła rozgrzewać się na matę.

Po treningu, kiedy dziewczyny szły do szatni by wziąć prysznic, zatrzymał ich Sasha, bo chciał coś im ogłosić.

- Jak wiecie, za kilkanaście dni mamy Mistrzostwa Europy. Związku z tym chcę was poinformować, że wasze treningi zostają podwojone. – powiedział niczym niewzruszony

- Chyba sobie żartujesz! -  powiedziała Natasza wściekła

- Nawet nie zaczynaj! – odpowiedział srogo ojciec

- A jednak zacznę! Myślisz, że jesteśmy robotami na baterie?! – prawie krzyczała - Jak stare się skończą to włożysz nowe?!

- Natasza czy chcesz zostawać jeszcze dłużej po treningach? – Natasza wycofała się lekko – No ja myślę, że nie. To było moje ostatnie słowo. Widzimy się jutro na treningu. Punkt 8.30 Natasza – odszedł szybkim krokiem w stronę swojego gabinetu.

- Whatever! – powiedziała ciszej niż zamierzała – Mam go dość!

- A co my mamy powiedzieć, co? – powiedziała z pretensją Kate – jak byś dłużej poszczekała to mielibyśmy jeszcze dodatkową karę!

- Nie zwalaj winy na mnie, ok.? Może nie powinnam tak krzyczeć ale wkurzył mnie.

- Pogadaj z nim na spokojnie w domu – zaczęła Sara – Ja nie wiem czy dam radę na podwojonym treningu. Teraz już wysiadam a co powiedzieć będzie później.

- Dobrze, pogadam z nim w domu. Mam nadzieję, że wysłucha mnie jak normalny człowiek. W końcu sam był sportowcem.

- Tylko nie drzyj się na niego bo będzie jeszcze gorzej – powiedziała Kate

- Już chyba gorzej być nie może… - poszła z zrezygnowana do samochodu gdzie czekał na nią Kuba.

Przez całą drogę milczałam. Byłam totalnie zmęczona i nie chciało mi się gadać o tym co powiedział Sasha z Kubą. Widziałam, że jak się dowie to się wścieknie i będzie się kłócić z ojcem za co pewnie ja oberwę. Po powrocie do domu weszłam do swojego pokoju i runęłam na łóżko. Nic już mi się nie chciało. Marzyłam jedynie o śnie. Po kilku minutach pogrążyłam się w nim.

Obudziłam się w sam raz na kolacje. Za nim zeszłam na dół, wzięłam prysznic i przebrałam się w coś innego niż trykot. Kiedy zeszłam na dół zobaczyłam, że czekają już tylko na mnie. Usiadłam więc do stołu i nałożyłam sobie porcję ziemniaków. Zaczęła panować podejrzanie cicha atmosfera. Jeszcze nigdy się tak nie zdarzyło żeby mój brat przy stole siedział cicho – to było wręcz podejrzane.

- No dobra… - położyła z hukiem widelec na talerzu Natasza – Co się dzieje? Ta cisza jest zbyt podejrzana.

- Spytaj swojego ojca. – powiedział Kuba dość ponuro

- Tato? – zaczęła ale nic nie odpowiedział – Boże! Zachowujecie się jak małe dzieci!

- Twój brat nie zgadza się z tym co powiedziałem na treningu. – podniósł głowę i spojrzał na Nataszę

- I dalej się z tym nie zgadzam – nagle wypalił – Jak można tak postępować?! I tak ciężko harują na twoją chwałę!

- O Boże! Już wiesz… - wywróciła oczami Natasza

- Tak wiem i nie podoba mi się! Natasza miej swój rozum i sprzeciw mu się. – powiedział dość odważnie.

- Sprzeciwiałam się – zaczęła – ale jak zwykle zostałam skarcona.

- Czy skończyliście już siebie przekrzykiwać nawzajem? – spytał spokojnie Sasha

- Nie, jeszcze nie skończyliśmy! Powiem ci jedno. Natasza nie jest tobą i nigdy nie będzie tobą. Twoje chore ambicje spowodują to, że w końcu stracisz jedyną córkę a także syna. – odłożył talerz i sztućce do zmywarki i wyszedł z kuchni.

- A ty masz coś jeszcze do powiedzenia? – Sasha spojrzał w kierunku Nataszy.

- Pamiętaj, że nie jestem tobą… - ona także odłożyła swój talerz do zmywarki i wyszła z kuchni.

- No! W końcu cisza… spokój… Teraz można spokojnie zjeść. – nałożył sobie trochę sałatki greckiej po czym zaczął jeść.

Byłam wściekła po tym co się stało w kuchni. Kuba nie musiał tak wrzeszczeć na ojca. Teraz przez niego będę mieć przesrane na treningach. Z minuty na minutę złość, którą czułam, powoli ze mnie schodziła. Działo się dlatego, że za chwilę miał przyjechać po mnie Wojtek. Stałam przy otwartej szafie i myślałam co by tu założyć.

- A co tak się stroisz? – wszedł do pokoju Nataszy Kuba

- O Boże! – przeraziła się na widok Kuby – Wystraszyłeś mnie bałwanie! – rzuciła w niego koszulą nocną

- Aż tak straszny nie jestem – zaśmiał się – Nie odpowiedziałaś mi na pytanie więc…

- Zaraz przyjedzie po mnie Wojtek, więc muszę się jakoś ubrać. Przecież nie pójdę na salony Londynu w tych szatach które mam na sobie.

- Bez przesady zawsze wyglądasz ładnie. – uśmiechnął się łobuzersko

- Dzięki! Od ciebie takie słowa to prawie jak obelga – zaśmiała się

- Ale ja mówiłem serio – wszedł do pokoju i usiadł na łóżku Nataszy

- Wiem. Jak myślisz… Będę wyglądać lepiej w tej czarno białej sukience czy w tej niebieskiej – pokazała mu dwie sukienki

- Zdecydowanie ta czarno biała – wskazał na ową sukienkę – Masz szczęście, że ojciec toleruje Wojtka i pozwala ci z nim wychodzić.

- No i to duże szczęście! – założyła kolczyki piórka - Nie wiem co ja bym bez niego zrobiła.

- Wiesz co ci powiem… Ładnie razem wyglądacie – Natasza zaczęła się śmiać – No co się śmiejesz, co? Wiem przecież, że nie jesteście razem bo ty jesteś z Łukaszem a Wojtek z Sandrą.

- A już myślałam, że jesteś jakiś nie doinformowany – podkreśliła wielkie oczy czarną kredką i wytuszowała rzęsy – I jak wyglądam? – stanęła przed Kubą i obróciła się wokół własnej osi.

- Wyglądasz zajebiście! – zagwizdał jak świstak – Łukasz oszaleje jak cię zobaczy.

- No ja mam nadzieję – zaśmiała się

- Natasza! – zawołał Sasha z dołu – Wojtek do ciebie przyszedł.

- Już idę !- odkrzyknęła mu – Kryj mnie?

- Jak długo? A raczej powinienem spytać o której to wrócisz moja panno?

- Jak nie wrócę o 23.00 to wiesz co robić, tak? – skinęła głową na okno

- Jasne. A teraz leć. Nie każ mu czekać. – Natasza wyszła z pokoju i zeszła schodami na dół.

- Wojtek! Jak miło cie widzieć – dała mu całusa w policzek

- Tak wystrojona jedziesz to Wojtka? – zapytał zdziwiony Sasha

- Tak tato. Przecież nie pokaże się na ulicach Londynu w szmatach jakie mam w szafie – rzuciła oschle – Mogę już iść?

- O której wrócisz? – spytał z troską Sasha

- Postaram się odwieźć Nataszę o przyzwoitej godzinie – wtrącił się do rozmowy Wojtek

- Nie zawiedź mojego zaufania – powiedział po czym wrócił do oglądania TV

- Jasne panie Belov. Jak pan sobie życzy – poczym Natasza i Wojtek wyszli z mieszkania

Już myślałam, że to się nie skończy i będzie wypytywać go w nieskończoność. Ale dobra nasza w końcu wyszliśmy z tego piekielnego domu.

- Wojtek… Mam nadzieję że Sandry z nami nie będzie, co? – wsiedli do auta Wojtka

- Yyy… No niestety już ją zaprosiłem – przekręcił kluczyk w stacyjce

- Wojtek! Przecież wiesz, że o mnie i o Łukaszu nikt nie może się dowiedzieć! – prawie krzyczała w samochodzie na niego.

- Spokojnie… Wiem… - skręcił na skrzyżowaniu w prawo – Mam plan. Powiem Łukaszowi przy Sandrze, że mam dla niego towarzystwo i nie będzie sama na tym wypadzie.

- No genialny plan. Sam Robinson Crusoe by tego lepiej nie wymyślił – zadrwiła z niego

- Wiem, przepraszam… Spieprzyłem… - wywrócił oczami

- Ty się lepiej módl aby ten pustak nic nie skumał – rzuciła z pogardą i na resztę jazdy panowała cisza.

Byłam wściekła na Wojtka, że znów zabrał ze sobą Sandrę. Ok. Rozumiem, że to jego dziewczyna i ma do tego prawo, ale wkurza mnie fakt, że ona jest wszędzie a ja nie mogę normalnie spotkać się z Łukaszem. Ale jego plan w pewnym sensie wypalił, bo nie skapowała się, że jestem z Łukaszem bynajmniej nie dawała tego po sobie znać. Było pięknie aż do pewnego momentu. Łukasz z Wojtkiem poszli przodem a ja zostałam sama z Sandrą.

- Myślisz, że ja nie wiem co ty knujesz? – wypaliła nagle Sandra

- O czym ty mówisz? – zdziwiła się Natasza

- Mówię o tym, że chcesz mi odebrać Wojtka. Od razu mogę ci powiedzieć, że ci się to nie uda.

- Dziewczyno ogarnij się! Mnie twój Wojtek kompletnie nie obchodzi. Mam inny obiekt wzdychań jakbyś chciała wiedzieć.

- Już ja wiem swoje. Ostrzegam cię… Lepiej się od niego odwal, bo to może się dla ciebie źle skończyć.

- Czy ty mi grozisz? – spojrzała na Sandrę

- Nie na razie cie tylko ostrzegam. – odeszła szybkim krokiem od Nataszy

Byłam cholernie zdziwiona po tym co usłyszałam ale ta dziewczyna ma nie równo pod sufitem i kasa jej uderzyła do tej pustej główki. Wtedy spojrzałam na zegarek i zobaczyłam, że jest już po 23.00.

- O nie! Ojciec mnie zabije! – powiedziała rozpaczliwie

- Co jest? – spytał się zmartwiony Łukasz – Coś się stało?

- Już późno. Ojciec mnie wychłosta!

- Odwiozę cię do domu. Chyba nie masz nic przeciwko Wojtek, co? – spojrzał w kierunku Wojtka

- Nie, no co ty! Jedźcie z Bogiem – uśmiechnął się, chwycił za rękę Sandrę i poszli dalej

- No to zostaliśmy sami – przybliżył się do Nataszy Łukasz

- Wreszcie! – pocałowała go

- Naprawdę musisz już jechać do domu?

- No niestety tak. Już po 23.00 a jak ojciec się dowie to mnie wychłosta. – cały czas spoglądała na zegarek.

- To jedziemy – zaczęli iść w kierunku auta Łukasza – Kiedy się teraz spotkamy?

- Nie wiem skarbie. Wiesz przecież, że to nie zależy ode mnie.

- Wiem. To jest strasznie męczące – otworzył drzwi do samochodu aby Natasza mogła wsiąść – Nie wiem jak długo jeszcze tak wytrzymamy.

- Kochanie spokojnie, wytrzymamy. Wytrzymaliśmy już tak 2 miesiące to i damy radę jeszcze trochę. Wiem, że to trudne, bo sama za tobą potwornie tęsknię ale tak musi być na razie.

- Wiem. Mam nadzieję, że w końcu się nam ułoży – przekręcił kluczyk w stacyjce po czym odjechali.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

I oto jest I rozdział. Mam  nadzieję, że was nie zanudziłam. Przepraszam, że tak spieprzyłam koniec (jak i cały rozdział), ale mam kilka miesięcy przerwy w pisaniu i już widać efekty tego. Jeśli się wam podobało to mam nadzieję, że dacie mi znać o tym w komentarzach. Krytyka jest mile widziana, bo chcę wiedzieć na czym popełniam błędy i co muszę poprawiać.

Kolejny rozdziała będzie za tydzień a może za 2 lub jak będę mieć przypływ chęci do pisania. Ale póki ci chcę się cieszyć resztkami wakacji które mi pozostały.