Rozdział 4|IV

Dzisiejszy trening przebiegał bardzo spokojnie. Jak nigdy Sasha niczego się nie czepiał, co jest wyjątkową rzadkością. Dziś czekały nas niestety badania. Mówię niestety, bo strasznie boję się pobierania krwi. Takie badania odbywają się jaz na 2 tygodnie. Rok temu u Anne wykryto niedozwoloną substancje i nie mogła startować w zawodach krajowych. Trochę było wybiło nas to z rytmu, bo Anne jest jedną z lepszych zawodniczek, więc w tym roku Sasha dokładnie nas sprawdza pod tym względem.

- Jak co dwa tygodnie – zaczął Sasha – czekam na próbki krwi i moczu. Macie je zdać do jutra wieczora. Jutro w moim gabinecie będzie czekać pielęgniarka by pobrać wam krew. Mam nadzieję, że tym razem wszystkie badania u wszystkich wyjdą jak należy i nie będzie niespodzianek przed krajowymi. – spojrzał na Anne

- Wiem, że zawaliłam, ale nie wiem jak to się stało. Obiecuje, że tym razem to się nie powtórzy.

- Liczę na to, że się to nie powtórzy. A teraz do roboty. – wrócił do swojego gabinetu.

- Naprawdę nie wiesz jak to się wtedy stało? – spytała podejrzliwie Natasza

- Nie. Zawsze starałam się pilnować i nie brałam niczego podejrzanego. – Anne wyglądała jakby naprawdę mówiła prawdę – Teraz jeszcze bardziej tego pilnuje. Czytam wszystkie okładki napojów, jakie pijam.

- Najlepiej jest pić wodę niegazowaną – zaśmiała się Natasza –Wtedy będziesz pewna, że nic w tym nie ma.

- Nie każdy jest taki jak ty, Natasza. Grzeczna i ułożona córeczka tatusia – zadrwiła z Nataszy

- Dajże spokój Anne – wtrąciła się do rozmowy Sara – Nie złe jest z ciebie ziółko, więc nie wiadomo czy sama czegoś nie brałaś na poprawienie formy.

- Żartujesz sobie?! Miałabym zaryzykować miejsce w składzie przez jakieś dopalacze? – oburzyła się Anne – Gimnastyka to moje życie. Nie chcę tego zmarnować. – oburzona wyszła z sali do szatni – Ale czasami warto sobie pomóc, tylko szkoda, że zostało to wykryte. No nic… Teraz Natasza, nasza gwiazda dowie się, dowie się, co to znaczy być na dopingu. – otworzyła swoją szafkę i wyjęła małą torebeczkę z białym proszkiem, poczym otworzyła szafkę Nataszy i wsypała zawartość torebeczki do butelki z wodą Nataszy. – Ciekawe, co zrobi Sasha jak się dowie, że jego córeczka bierze prochy… - zaśmiała się i wyszła z szatni.

2 dni później. Trening. Sasha w swoim gabinecie prowadził bardzo niespokojną a wręcz burzliwą konwersacje z lekarze gimnastyków. Po chwili wyszedł z gabinetu Sashy lekarz a następnie sam Sasha. Jego mina nie sugerowała niczego dobrego.

- Natasza! – krzyknął – Do mnie! Natychmiast!

- Oho, ciekawe, co tym razem zrobiłam – weszła do gabinetu ojca – Co jest tato?

- Brałaś coś? – spytał bez ogródek ojciec Nataszy

- Słucham?! – zdziwiła się – Że ja niby coś brałam?

- Tak, w twojej krwi wykryto efedrynę. – był wściekły – Czy ty wiesz, co to oznacza?!

- Ale ja niczego nie brałam! – podniosła głos – Piję tylko wodę i tylko tą, co ty kupujesz więc, niby jakim cudem?!

- Nie podnoś głosu moja panno! Jakoś w wynikach u Kuby nie stwierdzono efedryny we krwi i moczu. Muszę cię zawiesić, nie mam innego wyjścia.

- Co?! Błagam nie… - w jej oczach pojawiły się łzy – Przysięgam, że niczego nie brałam.

- W wynikach jest jasno stwierdzone, że masz we krwi efedrynę. Jesteś zawieszona do czasu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. – jego twarz była nie wzruszona

- Ale… -zaczęła

- Natasza do jasnej cholery! Nic więcej nie mów! Ledwie udało mi się wybłagać Dave’a by nie zgłaszał tego komisji nadzorującej. Jak za 2 tygodnie twoje wyniki wrócą do normy to zostaniesz przywrócona do gry. A teraz jesteś zawieszona aż do odwołania.

- Wierzysz mi, że nie brałam efedryny? – spytała nieśmiało

- Idź już proszę – usiadł w fotelu i zaczął przeglądać wyniki badań innych osób.

- Ok… Własny ojciec mi nie wierzy.  – wybiegła z płaczem z gabinetu Sashy

- Natasza – zobaczył płaczącą siostrę – Co się stało? – poszedł za nią

- Właśnie zostałam wywalona z drużyny… - oczy miała czerwone i spuchnięte od płaczu.

- Słucham? – niedowierzał temu, co powiedziała mu siostra – Żartujesz sobie tak?

- Nie. Właśnie nasz ojciec wywalił mnie. – zaczęłam przebierać się w swoje ubrania

- Za co? – dalej nie wierzył w to, co mówiła jego siostra

- Właśnie dowiedziałam, że biorę środki dopingowe. – naciągnęła spadnie – Wyniki badań mojej krwi to wykazały. Tylko szkoda, że ja nic takiego nigdy nie brałam.

- To musi być jakaś pomyłka. Mówiłaś mu, że to nie prawda?

- Tak, ale zignorował to, czyli wierzy, że jednak mogłam to zrobić.

- A zrobiłaś? – wypalił nagle

- Nie! Głupi jesteś!? Czy już jak! – zamknęłam z trzaskiem drzwiczki do swojej szafki.

- Więc dlaczego?

- Wróżka jestem?! Czy już jak?! – wyszła z szatni

- Gdzie jedziesz? – wyszedł za nią

- Przed siebie… - wsiadła do samochodu i odjechała z piskiem opon

Jechałam bardzo szybko, ale chyba nie zdawałam sobie sprawy jak szybko. Nie myślałam, co w tej chwili robię. W głowie miałam tylko słowa mojego ojca, że jestem zawieszona. Nie wiem, jakim cudem, ale kiedy zatrzymałam się uświadomiłam sobie, że jestem koło mieszkania Wojtka.

- Obyś był w domu – zapukała do drzwi mieszkania swojego przyjaciela, a po chwili drzwi się otworzyły

- Natasza? – przetarł oczy ze zdumienia – Co ty tu robisz?

- Mogę wejść? – zapytała nieśmiało

- Jasne, wchodź… - zaprosił dziewczynę do środka – Napijesz się czegoś?

- Herbatę poproszę – usiadła na białej sofie.

- Co cie do mnie sprowadza? – wlał wody do czajnika

- Potrzebuje towarzystwa, tylko tyle… - rozejrzała się po salonie chłopaka

- A czy ty przypadkiem nie powinnaś być na treningu? – wyjął 2 kubki z szafki

- Powinnam… - na chwilę się zawahała - ale jak widać nie jestem.

- Dlaczego? Coś się stało? – wszedł do salonu i podał kubek herbaty dla Nataszy

- Ojciec wywalił mnie z drużyny… - upiła łyk herbaty – Znaczy… Tak jak to on ujął: Zawieszam cię.

- Za co? – zdziwił się – Coś zrobiłaś?

- Przepraszam Wojtek, ale nie mam siły kolejny raz o tym rozmawiać. Jestem teraz zbyt zdenerwowana, żeby znów o tym myśleć.  – znów napiła się herbaty

- Rozumiem. Powiesz jak będziesz chciała. – upił łuk herbaty – Mam pomysł. Wyskoczmy na miasto, co? Do kina lub gdzieś?

- W sumie nie chce mi się. Zostańmy u ciebie. – wstała z sofy – Sam masz bogatą biblioteczkę z filmami, więc możemy coś w domu obejrzeć.

- Rozumiem…. Nie chcesz się ze mną na mieście pokazać. – zasmucił się

- Nie, to nie tak. Po prostu nie chcę nigdzie wychodzić. – chwilę później -  O może obejrzymy meczyk?

- Dobry pomysł… - wziął płytkę i załączył pierwszy lepszy mecz.

***

Kilka godzin później…

- Pierwsza część planu wykonana pozytywnie – weszła Anne do mieszkania Sandry

- Gratulacje! – uścisnęła ją – Co zrobiłaś?

- Wsypałam trochę efedryny do wody Nataszy. Sasha jak zobaczył wyniki badań Nataszy aż zagotował się ze złości i wyrzucił z drużyny.

- A jak miało mi to pomóc? Póki, co to chyba pomogłaś tylko sobie.

- Spokojnie. Jeśli wyniki Nataszy nie poprawią się to Sasha wyśle ją do Polski i zniknie ci z pola widzenia.

- No, no, no… Czyli jakiś postęp mamy. – uśmiechnęła się cwaniacko – Jaki będzie kolejny krok?

- Tego to ja już nie wiem. Jeśli chcesz być z Wojtkiem to ty też musisz się postarać.

- Tylko jak…. – zamyśliła się

- Jeśli Natasza wróci do składu, to ja postaram się o jej kontuzje…

***

Wieczorem wróciłam do domu w o wiele lepszym humorze niż byłam rano. Wojtek zawsze umiał poprawić mi humor, dlatego cieszę się, że jest moim przyjacielem. A takiego przyjaciela to tylko ze świeczką szukać. Oglądaliśmy i analizowaliśmy mecze Arsenalu. Ja nabijałam się z jego czasem śmiesznych interwencji a on strzelał fochy.

- Musimy porozmawiać. – wszedł do pokoju Nataszy

- Oooo… Jeszcze chcesz ze mną rozmawiać? – powiedziała z pogardą

- Zejdź z tonu… Nie jestem twoim kolegą. Jak już przestaniesz stroszyć piórka to zejdź na dół. Ja i Kuba będziemy na ciebie czekać. – wyszedł z pokoju Nataszy zamykając drzwi.

- Boże… Czego oni ode mnie chcą… - powiedziała sama do siebie i wyszła niechętnie z pokoju – No to jestem. Coś się jeszcze stało? Czy może chcesz mnie całkowicie usunąć ze składu?

- Natasza wyluzuj ok.? – powiedział Kuba

- No dobra… Więc słucham… - oparła się o stół

- Rozmawiałem na twój temat z Kubą. Kuba uświadomił mi, że nie mogłabyś tego zrobić, bo to nie jest twój styl. – powiedział spokojnie - Jeszcze nikt o tym nie wie, więc przywracam cię do składu.

- Naprawdę? – ucieszyła się – Wierzysz mi?

- Tak, wierze ci. Jesteś moją córeczką i komu miałbym wierzyć jak nie tobie. – uśmiechnął się

- Dziękuję! – podbiegła do ojca i uścisnęła go a on odwzajemnił uścisk – Naprawdę dziękuję.

- Nie dziękuj mi, tylko podziękuj bratu. – spojrzał na Kubę – Bo to on uświadomił mi kilka rzeczy.

- Czy ty wiesz, że cie kocham? – zwróciła się do Kuby

- Wiem, ale możesz to powtórzyć…

- Kocham cię – uścisnęła brata z całej siły.

- Jutro wracasz na trening. – powiedział Sasha – Zachowuj się tak jakby nie było zaistniałej sytuacji. Za 2 tygodnie powtórzymy testy i wtedy zobaczymy.

- Obiecuje, że będę pilnować każdej rzeczy, aby się to nie powtórzyło – jeszcze raz uścisnęła ojca i razem z Kubą wróciła do swojego pokoju.

Następnego dnia zjawiłam się na treningu. Wszyscy wypytali się mnie, dlaczego wczoraj tak nagle wyszłam z ośrodka treningowego po rozmowie z Sashą, ale ja nie mogłam odpowiedzieć na żadne z pytań. Cała ta afera nie mogła wyjść na jaw, bo była bym skończona. Dzisiejszy dzień zaczęłam na równoważni.

- Natasza… - zaczęła Sara – Dlaczego wczoraj tak nagle wyszłaś z treningu?

- Źle się poczułam i ojciec mnie zwolnił z reszty dnia. – weszła na równoważnie

- To nie wyglądało jakbyś źle się czuła. – wtrąciła się Anne – To wyglądało jakbyś uciekła z płaczem, bo Sasha cie ochrzanił.

- A może tak przestaniesz wtrącać się w nieswoje, Anne – powiedziała dość ostro Natasza i zrobiłam przeskok tyłem na równoważni

- Ja się tylko pytam – powiedziała Anne – A zapytać się już nie można, czy jak?

- Jak mówię, że źle się czułam to źle się czułam i tyle w temacie. – znów wykonała przeskok -  Płakałam tylko dlatego, że Sasha potrafi mi dowalić.

- Ok… Rozumiem… - chciała odejść, ale zaczepiła się o matę i upadła na równoważnie tym samy strąciła z niej Nataszę a ta z wielkim hukiem upadła na podłogę.

- Ała! – Natasza pocierała kostkę, która zaczęła sinieć i lekko puchnąć – ANNE!!!! Cholera jasne!

- No co to nie moja wina – lekko jej warga drgnęła w uśmiechu – Zaczepiłam się…

- Naprawdę? – wszyscy się do niej zbiegli – A może zrobiłaś to specjalnie, co?!

- Co się tu dzieje? – podszedł do nich Sasha – Natasza… Co się stało? – zobaczył córkę siedzącą na podłodze

- Anne, specjalnie zepchnęła mnie z równoważni! – powiedziała ostro Natasza

- Ja nikogo nie zrzucałam, jasne!? Potknęłam się i niechcący zaczepiłam o równoważnie. To nie moja winie, że nie złapałaś równowagi! – krzyknęła Anne

- Nie wierzę ci! Zawsze mi zazdrościłaś! – krzyknęła Natasza

- Dość! – powiedział Sasha – Anne zajmij się ćwiczeniem skoków. A ty Natasza do mnie do gabinetu i to natychmiast!

- Tylko jak? Nie dam rady stanąć na kostkę… - chciała się podnieść, ale nie dała rady stanąć na stopie

- Ja cie wezmę… - podszedł Kuba, wziął siostrę na ręce i zaniósł ją do gabinetu ojca.

- Pokaż kostkę? – nachylił się do córki i podniósł jej nogę do góry – Naprawdę uważasz, że Anne mogła to zrobić specjalnie?

- Sama nie wiem… Ona strasznie zazdrości mi tego, że jestem najlepsza, więc kto wie..

- Dobrze… - spojrzał na kostkę – Nie jest złamana ani skręcona. Jedynie jest nabita.

- Całe szczęście… - odetchnęła z ulgą

- Kuba zawiezie cie do domu, obłożysz kostkę lodem i będziesz trzymać ja w górze. Po kilku godzinach opuchlizna zniknie. Nie chodź i nie nadwyrężaj jej ok? – powiedział z troską Sasha

- Dobrze… - do Nataszy podszedł Kuba, znów wziął ją na ręce i zaniósł do samochodu.

- Oj Natasza, Natasza… Ty to masz szczęście… - odpalił samochód – Jak nie jakieś narkotyki to jakaś kontuzja…

- Co ja poradzę… Pechowa ze mnie dziewczyna.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Kolejny rozdział za nami. Mam nadzieję, że się wam podobał, bo mi wcale. Jeśli się wam podobało to dajcie znać w komentarzu. Lubię je czytać, bo dają mi siłę na pisanie kolejnych.

Kolejny rozdział, jak najdzie mnie ochota na napisanie czego.