Rozdział 6|VI

Zaraz jak wróciliśmy do domu, szybkim krokiem udałam się do swojego pokoju i trzasnęłam drzwiami. Usiadłam na łóżku, włączyłam laptopa, po czym załączyłam muzykę. Byłam na siebie wściekła a jednocześnie byłam bardzo smutna. Nie potrzebnie zgodziłam się pojechać na trening Arsenalu. Doskonale wiedziałam, że będzie tam Łukasz i na pewno go zobaczę. Ale cóż... Głupie serce miało nadzieję, że go spotka.

- Natasza… - do pokoju Nataszy wszedł Kuba – Wszystko z tobą ok?

- Tak, a co? – usiadła na łóżko i oparła się o ścianę

- Tak naglę poszłaś do samochodu… - usiadł koło siostry

- Alex mnie wkurzył, bo ciągle mnie zaczepiał – skłamała dość przekonująco

- A ja myślałem, dlatego, że Łukasz tam podszedł – spojrzał na siostrę z lekkim uśmieszkiem

- To źle myślałeś. – po krótkiej chwili – Jeśli masz zamiar dalej drążyć ten temat to lepiej już daj sobie spokój, ok?

- Jeśli nie chcesz o tym rozmawiać to nie będę nalegać, ale o jedno muszę cie spytać… - spojrzał na siostrę

- Słucham?

- W co ty grasz z Wojtkiem, co?

- Co? Że ja niby z nim w coś gram? – oburzyła się lekko

- No… Całujesz się z nim, przebywasz z nim ostatnio dużo czasu… - zaczął wyliczać – Nie sądzisz, że mącisz mu w głowie?

- Nie. Wojtek wie, że między nami nic nigdy nie będzie. –odpowiedziała szybko – Jesteśmy przyjaciółmi i nie chcę tego zepsuć.

- To, po co się z nim całujesz?

- Nie całuje się z nim. W porę się opamiętałam.

- Opamiętałaś, tak? Robisz mu nadzieję…

- Tak ci powiedział?

- Nie, ja tak mówię. Robisz mu tylko nadzieje. Zastanów się nad tym, co robisz, bo później będziesz miała bardzo duży kłopot. – wziął Nataszy laptopa na kolana

- To co ja mam zrobić. Wojtek wypełnia pustkę w moim sercu po Łukaszu. Lubię z nim przebywać, bo nie czuje się samotna i zawsze dostarcza mi rozrywki.

- Czyli go wykorzystujesz, tak? – był wpatrzony w ekran laptopa

- Nie! – krzyknęła – Wszystko przekręcasz! Wcale go nie wykorzystuje. Tylko z nim się dobrze czuje…

- A ja to co? – spojrzał na siostrę z wyrzutem

- No i mam ciebie – uścisnęła brata

- No ja myślę – odwzajemnił uścisk.

Trening…

- A ta, co tu robi? – powiedziała Sara, kiedy zobaczyła Sandrę w holu ośrodka treningowego

- O ja pierniczę. Ta dziewczyna nie umie odpuścić. – zrobiła przeskok w przód na równoważni  – Czego tu chcesz? - krzyknęła do Sandry

- Przyszłam sobie popatrzeć. Nie można? – dziewczyna podeszła do równoważni

- Akurat ty nie możesz! – zrobiła szpagat

- Sandra, idź stąd – wtrąciła Anne – Przeszkadzasz nam…

- Ale w czym? Przecież tylko stoję - oparła się o równoważnie

- Czy mogłabyś odejść od równoważni? – zapytała grzecznie Natasza

- Nie, nie chce mi się. – odparła dziewczyna

- Jeśli upadnę to gorzko tego pożałujesz…

- Naprawdę? A co mi zrobisz? – stuknęła w równoważnie, Natasza straciła równowagę i spadła – Ups! Tak jakoś ręka mi się omsknęła… - odeszła od równoważni

- Ty suko! – Natasza podniosła się, ale lewie stanęła na kontuzjowaną wcześniej kostkę – Pożałujesz tego, co zrobiłaś! – próbowała podejść do Sandry, ale nie dała rady

- To za to, co było wczoraj rano… Uważaj na mnie kochaniutka, potrafię gryźć. – wyszła z sali treningowej.

- Ja tak samo! – Natasza była wściekła, podszedł do niej Kuba

- Co się stało? – spytał zmartwiony siostrę

- Sandra się stała! – oparła się o brata – Ta suka jest szurnięta!

- Usiądź… - Natasza usiadła na ławce – Ona ci to zrobiła? -spytał czule Kuba

- Tak. Walnęła w równoważnie i straciłam przez to równowagę no i efekt jest widoczny – spojrzała na lekko opuchniętą kostkę

- Zawiozę cię do domu. – obłożysz kostkę lodem i będzie dobrze

- A co z ojcem? – pocierała spuchniętą kostkę

- Wytłumaczę mu wszystko jak wróci do domu. Nie przejmuj się nim. Najważniejsze jest twoje zdrowie – wziął siostrę na ręce i zaniósł do samochodu.

Wieczór…

- Natasza, musisz być bardziej skupiona na tym, co robisz. – powiedział Sasha siedzący obok w fotelu

- Wiem, ale czasami to takie trudne… - leżała na sofie z nogą uniesioną ku górze

- Nie może cie byle jaka osoba rozpraszać. Jesteś na bardzo wysokim poziomie i musisz być naprawdę skoncentrowana, jeśli chcesz zdobyć mistrzostwo na krajowych.

- Ty znów o tym? – oburzyła się

- Tak Natasza, znów o tym. – zaczął owijać kostkę Nataszy bandażem elastycznym – Po zawodach krajowych są Mistrzostwa Świata, musisz się skupić.

- Możesz przestać to powtarzać? Wiem, że muszę się skupić. I na pewno tak będzie, ale daj mi już święty spokój z tym, ok?!

- Natasza, jestem twoim ojcem i mów spokojniej. Nie jestem twoim kolegą. – skończył owijać nogę Nataszy

- Dobrze… Mogę już iść? – spytała, po czym wstała z sofy

- Tak… - wziął gazetę i zaczął czytać

- O dziękuję ci łaskawco… - zadrwiła z ojca i udała się schodami na górę

 ***

- Kuba, ja już mam dość! – weszła do pokoju brata

- Czego masz dość? – spojrzał na siostrę

- Mam dość tej presji. – usiadła na łóżku brata – Nic innego nie słyszę tylko: Musisz się skupić! Masz się bardziej starać! Będziesz więcej trenować! Skupienie to podstawa! Masz wysoki poziom i musisz być skoncentrowana… bla, bla, bla… Mam już tego dość!

- Co zamierzasz? – usiadł koło siostry

- Chyba skończę z gimnastyką… - powiedziała bez ogródek

- Wiesz, że ci ojciec nie pozwoli. – spojrzał ze zdziwieniem na siostrę

- Mam 18 lat, a i tak zostało mi się 2 lata do zakończenia kariery. Zdobędę Mistrzostwo Świata i kończę z tym. To już postanowione.

- Ojciec cie poćwiartuje jak mu o tym powiesz.

- Na razie nic mu nie powiem. Dowie się dopiero po Mistrzostwach Świata. A zresztą jak ty mu powiedziałeś, że rezygnujesz to nie był aż tak bardzo zły.

- Tak Natasza, ale ja za 6 miesiące skończę 22 lata i moja kariera samoczynnie się skończy. Ojciec pozwolił mi odejść za 2 miesiące, bo kontuzja kolana zaczęła się poważnie odzywać.

- U mnie tylko 2 lata. A zresztą znudziło mi się to…

- Tobie się znudziło? Gimnastyka to twoja pasja, twoje życie. Tylko dzięki temu jeszcze żyjesz.

- Nie, żyję dzięki Łukaszowi, dzięki Wojtkowi i dzięki tobie. Gdyby nie wy, to już dawno skończyłabym z sobą.

- I całe szczęście, że masz nas - zaśmiał się

- To nie jest śmieszne! – szturchnęła go w bok – Bardzo wiele wam zawdzięczam.

- Wiem, że to nie jest śmieszne. – walnął Natasza w obandażowaną kostkę

- Ał! – krzyknęła – Ty idioto!

- Tylko sprawdzałem… - zaśmiał się

Kika dni później…

Nie wiem, po co ja się na to zgodziłam, ale udało się Wojtkowi wyciągnąć mnie to kina. Z kinem wiążą się sama bolące wspomnienia. Zawsze z Łukaszem chodziłam do kina. Lubiliśmy przychodzić do kina, bo na sali kinowej nikt nas nie mógł zobaczyć i panowała zawsze jakaś taka magiczna, romantyczna atmosfera. Dziś po raz pierwszy idę do kina z kimś innym. Może to będzie jakieś ciekawe doświadczenie.

- Więc na co idziemy? – spytała Wojtka, kiedy wysiadali z samochodu

- Na miejscu coś wybierzemy – odpowiedział szybko

- Ok. – weszli do kina – Więc co bierzemy?

- A na co masz ochotę? – spojrzał na telebim wyświetlający nazwy filmów

- No nie wiem… Może jakiś horror…? – pokazała „niby” kły palcami

- Nie rób tak. – spojrzał na Nataszę - Strasznie wyglądasz…

- Dzięki wiesz… - odwróciła się od niego

- Nie to miałem na myśli – przyciągnął do siebie dziewczynę

- Wiem… Więc, co polecasz? – znów patrzeli na telebim

- Może „Zakochani w Rzymie”?

- Eee… To komedia romantyczna, może coś innego…

- Właśnie... – podszedł do kasy – Poproszę 2 bilety na „Zakochani w Rzymie” – zapłacił i wziął 2 bilety

- Specjalnie to zrobiłeś, prawda? – zmroziła go wzorkiem

- Ja? No co ty…. – weszli na salę kinową i zajęli swoje miejsca

Komedia romantyczna? Pff… Wdziałam, że coś kombinuje. W trakcie seansu objął mnie ręką, więc od raz zdjęłam ją, ale nie poddawał się. Kilka razy próbował aż w końcu uległam, bo nie miałam wyjścia. Następnego dnia Sasha dał mi dzień wolny, więc wykorzystałam go najlepiej jak potrafiłam, czyli poszłam na zakupy. Kupiłam sobie kilka ładnych bluzek, 2 pary spodni i inne dziewczyńskie badziewia. Wszystko było pięknie, ładnie, ale niestety do czasu…

- Natasza… - usłyszała znajomy głos za sobą

- Łukasz… - powiedziała niezbyt zachwycona ze spotkania z ukochanym

- Na zakupy się wybrałaś? – spojrzał z czułością na Nataszę

- Jak widać… - uniosła torby z ubraniami w górę – Tak, wybrałam się na zakupy.

- Jak ci się układa? – spytał nie pewnie

- Jeśli chodzi ci, czy mam chłopka, to nie mam. – odpowiedziała szybko

- Wczoraj widziałem co innego…

- Śledzisz mnie? – dodała szybko zanim ten skończył

- Nie. Przejeżdżałem i zobaczyłem was. – zasmucił się lekko

- Nie, nie jestem z Wojtkiem. – Łukasz uśmiechnął się – Jesteśmy przyjaciółmi i tyle. Przepraszam Łukasz, ale muszę już iść… - odeszła bez słowa pożegnania

Zachowałam się trochę chamsko wobec Łukasza. Nawet się z nim nie pożegnałam, tylko odeszłam jak jakaś zimna suka. Boże, co się ze mną dzieje? Czasami jestem taka głupia. Całe szczęście, że w domu czekała mnie lepsza atmosfera i lepsze wiadomości.

- Natasza… Widzę, że zakupy udane. – spojrzał Sasha na dziewczynę, która weszła właśnie do salonu.

- Tak i to bardzo udane… - usiadła na sofie

- Mam dobrą wiadomość… - odłożył gazetę na stolik

- Przestaniesz mnie męczyć na treningach? – spytała wesoło

- Nie… Na święta jedziemy do Polski – powiedział głośno i radośnie

- Naprawdę? – była wyraźnie zaskoczona – Nie żartujesz?

- Nie. Nie żartuje. W tym roku jedziemy na święta Bożego Narodzenia do polski.

- O Matko! – krzyknęła radośnie – Spotkam się z kumplami! – uścisnęła ojca – Kuba wie?

- Tak. – wyrwał się z objęć córki

- A gdzie on jest?

- Wyszedł gdzie na chwilę…

Gdzieś w parku…

- Chciałeś się spotkać, więc...? – powiedziała Sandra i usiadła na ławce obok Kuby

- Tak. Przestań zaczepiać Nataszę, ok.?

- A co? Staniesz w jej obronie?

- Oczywiście, że tak, bo to moja siostra. Lepiej daj sobie spokój, bo ja nie ręczę ze siebie, jeśli jeszcze raz Nataszę spotka jakaś krzywda z twojej strony.

- Niech nie startuje do mojego Wojtka, to nie będę jej zaczepiać.

- Akurat o Wojtka nie musisz się martwić. Ona jest nim totalnie niezainteresowana.

- Skończyłeś już? - spytała chłodno

- Nie… Masz jeszcze skończyć z tymi głupimi liścikami i sms’ami.

- Nie wiem o czym ty mówisz. – udała głupią

- Oj Sandra, Sandra… Na głupiego nie trafiłaś. Ostrzegam cię ostatni raz… - wstał z ławeczki i zaczął oddalać się od Sandry

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

No nie wierzę VI rozdział za nami. Jak nigdy napisałam go w niecałe 2h. Mam nadzieję, że się wam podobał, bo mi tak sobie się podoba. Jeśli się wam podobało to dajcie znać w komentarzu. Lubię je czytać, bo dają mi siłę na pisanie kolejnych.

Kolejny rozdział, jak najdzie mnie ochota na napisanie czegoś. Od października, niestety ta częstotliwość pojawiania się rozdział zmniejszy się.