Rozdział 5|V

Cały dzień siedziałam w domu ze spuchniętą kostką i się nudziłam. Nie miałam, co do roboty, więc zaczęłam skakać po kanałach. Po kilku minutach wpadłam na meczyk. Niestety nie mogłam go obejrzeć, bo w bramie stała Łukasz a ja nie za bardzo chciałam go oglądać. Ciągle byłam na siebie wściekła za to, że z nim zerwałam. Byłam totalnie głupia, ale cóż… Nie wszystko da się od przewidzieć. W końcu do domu wrócili Kuba i Sasha.

- Jak tam noga? – wszedł do salonu Sasha

- Opuchlizna znikła. – odsłoniła nogę – Lód bardzo pomógł. Dziękuję tato, że mnie zwolniłeś do domu.

- Nie ma sprawy. Możesz chodzić? – spojrzał na kostkę Nataszy – Dasz radę stanąć na stopę?

- Tak… - wstała i przeszła się po pokoju – Trochę kuleję, ale jest ok. Czuje trochę dyskomfort, ale jest ok.

- No to dobrze. Jutro zaczniesz od ćwiczeń na poręczach asymetrycznych by nie nadwyrężać nogi. – wszedł do kuchni

- Tato? – spytała niepewnie.

- Tak, skarbie – zaczął wypakowywać z Kubą zakupy

- Będę mogła wyjść dziś? – spytała bardzo niepewnie

- Już cie noga nie boli? – odpowiedział dość ostro

- Nie… znaczy tylko tak troszeczkę… - odpowiedziała szybko – Obiecuje, że nie będę nadwyrężać nogi. Proszę… - wyszczerzyła zęby

- A gdzie to chcesz wyjść? – spojrzał na córkę

- Obiecałam Wojtkowi, że pojedziemy w jedno miejsce.

- No dobrze. Możesz jechać. – otworzył lodówkę by włożyć do niej wędlinę

- Naprawdę? – powiedziała z niedowierzeniem

- Tak. Jemu ufam, więc możesz jechać. – zamknął lodówkę

- Dziękuję – podbiegła do niego uścisnęła go – Dziękuję – pobiegła na górę

Nie wierzyłam w to, że ojciec się zgodził. Zazwyczaj muszę go błagać przez kilkanaście minut. Szybko przebrałam się i byłam gotowa do wyjścia…

***

- Gdzie jedziemy? – razem z Wojtkiem jechali autem

- Zobaczysz… - uśmiechnął się do dziewczyny

- Jesteś bardzo tajemniczy – odwzajemniła uśmiech - Ale jedziemy już prawie 30 minut i jesteśmy grubo za miastem. Jest ciemno a my jesteśmy na jakimś zadupiu.

- Spokojnie… Ze mną nic ci się nie stanie.

- Wierze ci, ale wiesz… - zawahała się na chwilę – Nie chcę zawieść zaufania ojca. Ostatnio trochę to nadwyrężyłam. No i mam złe przeczucia…

- Jakie złe przeczucia…? – samochód zaczął zwalniać

- Dlaczego zwalniamy? – zmieniła pozycje w fotelu

- Yyy… Chyba…. – zaczął się jąkać

- No co „chyba”? – zdenerwowała się lekko

- Chyba zabrakło nam paliwa… - powiedział dość cicho

- Że co?! – krzyknęła – Nie zatankowałeś wiedząc, że jedziesz za miasto!?

- Yyy… zapomniałem… - stuknął się ręką w czoło

- Noe ładnie. Jesteśmy na jakimś wypizdowie, gdzie nikt nigdy nie jeździ. Ojciec mnie zabije! – złapała się za głowę – Jestem już martwa!

- Spokojnie. Zadzwonimy po pomoc – wyjął telefon – No to ładnie…

- Co jest?

- Nie mam zasięgu – cisnął telefonem w deskę rozdzielczą

- Nie gadaj! – wyciągnęła swój – Ja też nie mam! To musi być jakiś żart! To jest jakieś pieprzone fatum! Inaczej tego nazwać nie mogę…

- Natasza, oddychaj… - przerwał jej – Pewnie zaraz ktoś będzie jechać i nam pomoże.

- Wojtek, jesteśmy na jakimś zadupiu, gdzieś daleko na jakimś wypizdowie za Londynem. – prawie krzyczała – Jak nie wrócę do domu na czas, to będę mieć… No po prostu ojciec mnie zabije!

- Nie jest aż tak źle. Jesteś ze mną – uśmiechnął się do dziewczyny

- Ależ mi pociesznie – odwróciła w drugą stronę głowę

- Jest dopiero 22.00 więc do 22.00 czy do 23.00 jest jeszcze daleko. Zaraz na pewno będzie ktoś jechać.

- Nie odzywam się do ciebie! – rzuciła oschle

- Natasza, no weź… Co będziemy robić przez ten czas? – położył dłoń na jej udzie – Tylko rozmowa nam została…

- To pogadaj sobie z telefonem… - zepchnęła jego dłoń

- Natasza…

Powiedział coś do mnie, ale skutecznie go ignorowałam. Po chwili włączył radio. Właśnie leciała jedna z moich ulubionych piosenek: Usher – Scream. Pogłośniłam radio i zaczęłam sobie po cichu nucić. Minęła chyba z 2 lub 3 godziny a na horyzoncie nie było widać ani jednej żywej duszy. Wojtek wysiadł z samochodu i otworzył bagażnik wyjął coś z niego i po chwili wsiadł z powrotem do auta.

- Masz koc. – podał jej ciemno niebieski koc - Okryj sobie nogi. Ogrzewanie działa, ale od ziemi może trochę ciągnąc zimno.

- Dziękuję – wzięła koc i przykryła sobie nogi – Wojtek…?

- Tak – odpowiedział szybko

- Już nic…

- No mów jak zaczęłaś – powiedział niecierpliwie Wojtek

- Tak sobie myślałam o naszej przyjaźni… - spojrzała na chłopaka – Taka przyjaźń jak nasza nie zdarza się często.

- Tak, to prawda – spojrzał głęboko w oczy dziewczynie

- Nie chcę aby ona się skończyła… - lekko się speszyła spojrzeniem Wojtka

- Nie musi… - przybliżył się do Nataszy – Może być coś z tego więcej – lekko pocałował Nataszę w usta

- Wojtek… - nie zbyt się opierała pocałunkom Wojtka – My nie możemy…

- Możemy… - pocałował Nataszę jeszcze raz tylko razem namiętniej

- Dość! – oderwała się od Wojtka – Nie możemy! Właśnie takie zachowanie może doprowadzić do końca naszej przyjaźni.

- Dlaczego Natasza? Przecież nie jesteś już z Łukaszem…

- To, że z nim zerwałam nie znaczy, że go nie kocham. – otworzyła drzwi do samochodu i wysiadła, zaraz za nią wysiadł Wojtek – Proszę cię, nie zepsuj tego.

- Natasza – podszedł do niej

- Wojtek, nie. Koniec rozmowy. – jej głos brzmiał naprawdę groźnie – O popatrz! Ktoś jedzie… - wyszła na jezdnię by zatrzymać jadące auto – Dzięki Bogu, że pana spotkaliśmy…

- A co się stało? – spytał się nieznajomy mężczyzna

- Zabrakło nam benzyny w samochodzie – odpowiedział szybko Wojtek

- Rozumiem. W bagażniku mam zapasowy karnister – nieznajomy wysiadł z auta i otworzył bagażnik – To powinno starczyć by dojechać do Londynu – wyjął z bagażnika dość duży karnister z paliwem - Dziękuję panu bardzo. – Wojtek wyjął z kieszeni portfel – 100$ powinno starczyć

- Oh… to za dużo – powiedział nie śmiało nieznajomy

- Ależ proszę się nie krępować – wręczył nieznajomemu 100$ - Należy się panu zapłata chociażby za samą benzynę.

- Dziękuję – nieznajomy wsiadł do swojego auta

- To my dziękujemy – wtrąciła Natasza a po chwili nieznajomy odjechał

- No i widzisz, w końcu ktoś się zjawił – powiedział z uśmiechem do dziewczyny

- No właśnie! „W końcu” ktoś przyjechał. – Natasza zerknęła na zegarek – Osz ty w mordę! Odwieź mnie szybko do domu;.

- Ok. Ale to już chyba nie ma sensu. Jest grubo po 23.00 – spojrzał na swój zegarek

- Więc co mam zrobić? – w jej ochach prawie pojawiły się łzy

- Zadzwoń do Kuby i powiedz mu, że by jak zwykle cie krył a ty przenocujesz u mnie.

- Ok, ale wątpię, że to wypali. Na razie wyjedźmy z tego głuchego pola, bo tu nie mam zasięgu.

Wojtek odpalił samochód i odjechaliśmy. Jak tylko dojechaliśmy do Londynu to natychmiast zadzwoniłam do Kuby by mu wszystko powiedzieć. Kuba bez wahania zgodziła się. Właśnie za to kochałam mojego brata. Zawsze jest wobec mnie fair i zawsze mi pomaga.

Dojechaliśmy w końcu do mieszkania Wojtka. Panowała między nami trochę niezręczna atmosfera po tym, co się stało w samochodzie na tym pustkowiu. Weszliśmy do mieszkania i Wojtek zaprowadził mnie do mojego pokoju. Po chwili przyniósł mi swoją większą koszulkę, która miała mi służyć, jako koszula nocna a ja sama poszłam się odświeżyć do łazienki. Wróciłam do pokoju i od razu położyłam się spać. Niestety długo nie mogłam zasnąć. Ciągle myślałam o tym, co się stało. Długo nie mogłam zasnąć, ale w końcu udałam się do krainy morfeusza.

Następnego dnia wstałam bardzo wcześnie. Ubrałam się w swoje ciuchy i po cichu wyszłam z mieszkania Wojtka. Nie chciałam go budzić, bo wiedziałam, że dziś ma trening i musi być wypoczęty. Niestety los jest ostatnio dla mnie nie przychylny, więc dlaczego i tym razem miałoby być inaczej.

- Przepraszam… - powiedziała zaraz po tym jak wpadła na kogoś

- Uważaj! – krzyknęła Sandra - Ty! Co ty tutaj robisz?! – powiedziała dość ostro

- O, to ty… - powiedziała z odrazą – Co za nie miłe spotkanie…

- Wystarczyło, że na chwilę opuściłam Wojtka a ty już się z nim puszczasz?! – spojrzała groźnie na Nataszę.

- Dziewczyno idź się leczyć. Widać, że masz nie równo pod sufitem! – ominęła Sandrę i zaczęła iść chodnikiem

- Uważaj z kim zaczynasz – krzyknęła do Nataszy kiedy ta odchodziła.

- Ta jasne… Już się ciebie boję – powiedziała tak, aby Sandra ją usłyszała

Nie chciało mi się z nią dyskutować, bo, po co sobie nerwy psuć takim pustakiem. Strasznie Sandry nie lubię i pomyśleć, że kiedyś byłyśmy przyjaciółkami. Niestety te czasy minęły. Sodówka jej do głowy niestety uderzyła.

Szłam bardzo szybko. Miałam nadzieję, że zdążę na trening jeszcze przed przyjście Sashy. I udało mi się. Przez cały trening nic nie mówił, co było bardzo podejrzane, ale cieszyłam się. Przynajmniej nie muszę kłamać. Po treningu razem z Kubą pojechaliśmy na trening Arsenalu. Zanim skończył się ich trening, razem z Kubą usiedliśmy na ławeczkach i patrzyliśmy jak chłopacy grają. Muszę przyznać, że to chyba najlepsza drużyna, jaka gra w PL. Bardzo się cieszę, że mam zaszczyć znać cały skład. Nie każdemu jest to dane, ale skoro ja jestem przyjaciółką Wojtka, to, czemu by nie… Zaraz po tym jak chłopacy przestali grać, weszłam na murawę by się z nimi przywitać. Niestety chwilę później z oczu straciła Wojtka i Kubę.

- Wojtek… Co wczoraj między wami było? – spytał Kuba Wojtka

- Między kim a kim? – Spytał jakby nie wiedział, o co chodzi Kubie

- No między tobą a Natasza, rzecz jasna. I nie udawaj głupka.

- Nic nie było, a co miało być? – starał się nie patrzeć na Kubę

- Ale ściemniasz!  - zaśmiał się – I tak Natasza mi powie…

- No dobra… Całowaliśmy się – w końcu odpowiedział normalnie

- Gratulacje… - klepnął chłopaka po plecach – Było coś, więc…

- Nie. Natasza jest bardzo zaborcza. Nawet pocałować się normalnie nie dała.

- Co? A niby, dlaczego? – spytał wyraźnie zdziwiony

- Bo Natasza kocha Łukasza… - wywrócił oczyma

- No tak Łukasz…- chwilę później - Może za wcześnie do niej wystartowałeś… Ona dopiero, co zerwała z nim. Poczekaj trochę, a może coś z niego…

Przyjemnie gadało mi się z chłopakami. Lubiłam ich towarzystwo, bo nie traktowali mnie jak gówniarę czy obcą osobę tylko jak członka rodziny, a ja czułam jakbym miała 20 braci. Fajne uczucie jest mieć tyle zaufanych osób przy sobie. Alex ciągle mnie zaczepiał, trochę to denerwujące.

- Alex, czy ty możesz przestać mnie zaczepiać? – stanęła obok Thomasa

- Przeszkadza ci to? – znów stanął obok Nataszy i szturchnął ją w bok

- Tak, trochę tak. – złapała go za rękę

- No trudno… Uwielbiam cie zaczepiać. – znów szturchnął Nataszę w bok

- Jak małe dziecko się zachowujesz, wiesz…?

- Wiem… - odparł z uśmiechem

- Natasza? – podszedł Łukasz – Co ty tu…

- Chłopaki ja muszę już lecieć. – wtrąciła szybko – Wpadnę z Kubą jeszcze kiedyś…

- Co?? Już idziesz? – powiedział pośpiesznie Alex

- No niestety – zaczęła się oddalać – Kuba! Idę do samochodu – krzyknęła do brata, który wciąż rozmawiał z Wojtkiem.

- Łukasz… Co ty jej zrobiłeś, co? – powiedział Alex do Łukasza

- Nie wiem… - odwrócił się na pięcie i poszedł w kierunku szatni.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~  ~ ~

Uff… V rozdział za nami. Męczyłam się z nim 6 h. Jak nigdy, nie umiałam przenieść myśli na papier. Mam nadzieję, że się wam podobał, bo mi tak sobie się podoba. Jeśli się wam podobało to dajcie znać w komentarzu. Lubię je czytać, bo dają mi siłę na pisanie kolejnych.

Kolejny rozdział, jak najdzie mnie ochota na napisanie czegoś. Ale jak ostatnio zauważyliście pojawiają się one dość często. Ale od października, niestety ta częstotliwość pojawiania się rozdział zmniejszy się.