Rozdział 14|XIV

Następnego dnia na treningu ćwiczyłam dość intensywnie. Chciałam wszystko odreagować a zarazem przemyśleć. Wszyscy się dziwili, dlaczego tak intensywnie ćwiczę, ale nie za bardzo mnie to obchodziło. Głównie zastanawiałam się, co zrobić z Wojtkiem. Strasznie nie podoba mi się jego zachowanie. Zachowuje się jak rozkapryszony bachor a ma 22 lata. Nie wiem co ja mam z nim zrobić. Kolejna rozmowa nie wiem czy coś da, ale można zawsze spróbować. Pójdę do niego jutro…

- Natasza… - z gabinetu wyszedł Sasha i podszedł do Nataszy

- Co tam, tato ? – zeskoczyła z równoważni ciężko dysząc

- Co ty tak dziś trenujesz zawzięcie? – spytał podejrzliwie

- Muszę pomyśleć, a przy trenowaniu najlepiej mi się myśli. To źle?

- Nie. Dobrze… Cieszę się, że w końcu zaczęłaś poważnie traktować trenować. – uśmiechnął się pod nosem

- A do tej pory nie robiłam tego poważnie. Te wszystkie tytuły to dla żartów zdobywałam, tak? – lekko się zdenerwowała

- Spokojnie Natasza. – zaczął się śmiać – Spokojnie…

- Teraz ciebie bawię, tak?! – oburzyła się – Nie rozumiem was! A raczej ciebie… - chwilę później – Ja już skończyłam trening na dziś – powiedziała spoglądają na zegar wiszący na ścianie – Więc idę…

- Natasza, dopiero 15.00 – powiedział ostro Sasha

- Tak, wiem… Ale ja jestem tu od 7.00 więc sobie idę – wzięła swoją torbę i poszła do szatni

***

Wojtek siedział sam w swoim wielkim mieszkaniu. Krzątał się po nim, oglądał filmy, mecze ale nie mógł znaleźć sobie miejsca. W pewnym momencie usłyszał dzwonek do drzwi, więc poszedł otworzyć.

- A ciebie, czego tu przywiało? – otworzył drzwi swojego mieszkania

- Możemy porozmawiać? – spytała niepewnie Sandra

- No nie bardzo, ale wchodź… - odsunął się by wpuścić Sandrę do środka

- Chciałam cie bardzo przeprosić… - powiedziała

- Łał! 2 miesiące i dopiero mnie przepraszasz… Ty to masz tupet – rzucił oschle Wojtek

- Lepiej późno niż wcale – uśmiechnęła się lekko

- Coś jeszcze cie do mnie sprowadza? – wszedł do kuchni by nie patrzeć się na Sandrę

- Tak… Zachowałam się wtedy jak… jak skończona… - zawahała się

- Suka? To miałaś na myśli? – uśmiechną się

- Tak… Zachowałam się jak suka i błagam cię – podeszła do Wojtka – Wybacz mi… Proszę… a nawet błagam…

- Mam ci wybaczyć… - zastanowił się -  I co dalej, co? – wzruszył ramionami

- Tak… proszę wybacz mi. – spojrzała głęboko w oczy Wojtka

- No dobrze, wybaczam ci… - również spojrzał Sandrze w oczy, po chwili pojawiała się w nich radość i uśmiechnęła się – Co cie tak rozweseliło? – również się uśmiechnął

- Wybaczyłeś mi a to już jest powód do bycia weselszym – ponownie się uśmiechnęła a ich dłonie splotły się w uścisku.

- Dlaczego to zrobiłaś? – spojrzał na ich dłonie a po chwili znów patrzył w oczy Sandry

- Nie zrobiłam bym tego gdybyś tego nie chciał – przysunęła się bliżej do Wojtka

- Boże… Sandra… Nie… - odsunął się lekko od niej

- Dlaczego?? Zawsze było nam razem dobrze… - delikatnie musnęła jego usta swoimi

- Pewnie będę tego żałować… - odwzajemnił jej pocałunek

Rzucili się na siebie niczym dzikie zwierzęta. Ich oddechy przyśpieszyły. Wojtek wziął Sandrę na ręce i zaniósł do salonu, po czym położył na kanapie. Nie przestawał całować Sandry, a po jej ciele rozchodziły się dreszcze Po chwili Wojtek zdjął z siebie koszulę, po czym zrobił to samo z bluzką Sandry. Poszło mu to całkiem sprawnie. Delikatnie całował Sandry dekolt i schodził coraz niżej i niżej. Po chwili sięgnął dłonią do spodni Sandry, zaczął rozpinać zamek, zdjął je i rzucił na podłogę. Ze swoimi spodniami zrobił to samo, po kilku chwilach ich ubrania leżały na podłodze.

***

Weszłam do mieszkania trochę wściekła. Ojciec nigdy mnie nie zrozumie a ja nie zrozumiem jego. Jak można być tak okrutnym człowiekiem to ja nie wiem. Ale całe szczęście, że tylko do Mistrzostw Świata będę musiała to znosić. Potem rzucam to wszystko i w końcu zajmę się swoim życiem. W końcu bez obaw mogłabym być z Łukaszem. Ach mój kochany Łukasz, ciągle o nim myślę. Jestem naprawdę totalnie od niego uzależniona. Po chwili do mieszkania wszedł Kuba.

- Gdzie byłeś? – spytała brata, który wszedł do salonu

- Yyy… Na treningu… - powiedział powoli

- Aha… A później? – spytała podejrzliwie

- A ty co, gestapo? – odpowiedział szybko

- Spokojnie, pytam się tylko. Jak nie chcesz odpowiadać to nie. Nie nalegam… - usiadła na kanapie

- Co ty taka zadowolona jesteś? – spytała siadając koło siostry

- Aa… Tak jakoś… - uśmiechnęła się szeroko

- Znów jesteście razem, co? – wziął Nataszy nogi na swoje kolana i uśmiechnął się

- Taak… Znów jesteśmy razem… - jej oczy śmiały się

- To wspaniale. W końcu przestaniesz smęcić! – zaśmiał się

- Ej! – walnęła go poduszką – Nie śmiej się!

- Natasza co ja zrobię. Cieszę się, że znów jesteście razem.

- Naprawdę się cieszysz?

- Tak, bardzo. Choć myślałem, że ty i Wojtek… że między wami coś jest…

- To lepiej nie myśl, bo ci się mózg zgrzeje. – tym razem to Natasza się zaśmiała

- Bardzo śmieszne… - pokazał język siostrze

- Dobra… Nie ważne. To powiesz mi gdzie byłeś? – ponowiła pytanie

- Co ty taka dociekliwa jesteś… - Natasza pokręciła – Miałem kilka spraw na mieście, dlatego trochę wcześniej skończyłem.

- Jasne… Ale niech ci będzie… - wywróciła oczyma

- A ty nie lepsza… Słyszałem, że też wcześniej wyszłaś?

- Tak, ale ja kochaniutki, byłam na treningu już o 7.00. czyli wcześniej niż powinnam być.

- Ok. – zamyślił się na chwilę – Idziesz dziś do Łukasza?

- Tak, ale najpierw pójdę do Wojtka muszę mu wyjaśnić kilka rzeczy.

- Co chcesz mu wyjaśnić? – spytał zaciekawiony

- A zalazł mi ostatnio za skórę i muszę mu coś wyjaśnić. A jak tego nie zrozumie to będzie to koniec naszej przyjaźni.

- Jasne… Różnie między wami było, ale ty tak samo jak i Wojtek nigdy nie pozwolicie na to by wasza wieloletnia przyjaźń runęła przez jakąś głupią sprawę.

- Masz racje, ale tym razem dam mu ostrzeżenie.

Przez dosłownie chwilę posiedziałam jeszcze z bratem i poszłam przebrać się do swojego pokoju. Nie wiedziałam, w co się ubrać. Ale chyba założę po prostu jeansy i jakąś bluzkę. W sumie, po co mam się stroić, na imprezę nie idę. Nie minęło kilka minut a ja już byłam ubrana. Wzięłam kluczyki do auta i wyszłam pospiesznym krokiem z mieszkania. Kuba coś tam burknął, ale go nie usłyszałam. Wsiadłam do samochodu i odjechałam. Jadąc naszą ulicą minęłam się z ojcem, który oczywiście musiał mnie zauważyć i zadzwonić do mnie z pytaniem: Gdzie jadę? Oczywiście powiedziałam mu, że jadę do Kate i znając życie uwierzył. Strasznie naiwnego mam ojca, ale nie zawsze to jego naiwność wychodzi mi na dobre. Dojechałam do mieszkania Wojtka. Przez chwilę nie wysiadałam z samochodu. Chciałam poukładać sobie w głowie to, co mam zamiar mu powiedzieć. Po kilku minutach wysiadłam z samochodu i poszłam do mieszkania Wojtka. Weszłam do niego jak do swojego i zdziwił mnie widok Wojtka, który siedział w samych spodenkach w salonie.

- Oł! Przepraszam – zrobiła wielkie oczy wchodząc nagle do mieszkania Wojtka – Przeszkadzam?

- Nie – odpowiedział Wojtek – Ale mogłabyś zapukać… - zaśmiał się

- Sorry. Wiesz to z przyzwyczajenia – podeszła bliżej – Czasami zapominam… Musimy pogadać

- Oho… Zamierzasz znów mnie zdzielić kopniakiem w kroczę? – przestraszył się lekko

- Nie – uśmiechnęła się niewinnie – Ale ta rozmowa może nie będzie aż tak bardzo miła.

- No dobra… Zaczynam się bać – chwilę później – Słucham…

- Wojtek Musisz zrozumieć, że jestem z Łukaszem i jeśli chcesz się na kimś odegrać to odgrywaj się na mnie.

- Natasza… Boli mnie to, że ty i on… - wzdrygnął się na samą myśl o tym, że Natasza i Łukasz uprawiali seks

- Hola, hola… To jest tylko i wyłącznie moja i Łukasza sprawa. I musisz zrozumieć, że ja i Łukasz chcemy być ze sobą. Nie możesz się z tego powodu na nim odgrywać…

- Ale ja mam powód – wtrącił pośpiesznie

- Jaki? Taki, że wróciliśmy do siebie? – podniosła ton głosu

- Wróciliście do siebie? – spytał lekko zszokowany

- Tak, wróciliśmy do siebie. Wojtek, błagam cię… Bądź normalnym człowiekiem, za jakiego zawsze cie miałam i pogódź się z tą sytuacją. I mam do ciebie jeszcze jedną prośbę…

- Jaką? – powiedział prawie bezgłośnie

- Przeproś Łukasza za to, że go potraktowałeś lewym sierpowym i nie kłóćcie się więcej. Jak widzę was skłóconych, zwłaszcza przeze mnie, to serce mi krwawi. Proszę, Wojtek, zrób to dla mnie. Dla naszej przyjaźni. – w jej oczach pojawiły się łzy

- Dobrze. Porozmawiam z nim jutro na treningu. Zrobię to dla ciebie. Nie dla niego, dla ciebie.

- Dziękuję. Jesteś kochany! – uścisnęła go

- Jest coś, o czym i ja muszę ci powiedzieć – powiedział, kiedy oswobodził się z uścisku Nataszy

- Teraz to ja ciebie słucham… - odsunęła się

- Bo widzisz… - spojrzał w stronę otwierających się drzwi od łazienki – Ja…

- No… Co ty? – podążyła za wzrokiem Wojtka i zobaczyłam stającą w korytarzyku w samych bokserkach i koszuli Wojtka Sandrę – Och.. Przepraszam… Ja… Znaczy wy… - nie wiedziała co powiedzieć – Wróciliście do siebie? – wykrztusiła w końcu z siebie

- Tak – wtrąciła Sandra – Znów jesteśmy razem – Wojtek podrapał się po głowie

- Yyy… Przepraszam… Ja tak w paradowałam ni stąd ni zowąd… - Natasza wydawała się być zła

- Sandra ma ci coś do powiedzenia – powiedział pośpiesznie Wojtek

- Tak – powiedziała niepewnie Sandra – Chciałam cie za wszystko przeprosić. Naprawdę tego żałuje.

- Jasne – powiedziała z ironią – Ale wiesz co… Miejmy to już za sobą. Przeprosiny przyjęte – powiedziała sarkastycznie

- Naprawdę? – na twarzy Sandry powstał wymuszony uśmieszek

- Yyy… - zawahała się – Tak – nigdy jej nie wybaczę, pomyślała. Ale powiedziała szybko, po czym wstała – Ja już pójdę – zaczęła zmierzać ku drzwiom wyjściowym – Jutro Wojtek zapytam się Łukasza jak ci poszło… - powiedziała poczym wyszła z mieszkania Wojtka.

Boże! Już chyba gorzej być nie może. Ten pustak wrócił do Wojtka. Ale jak?! Przecież Wojtek z nią zerwał. Ta żmija zawsze się jakoś wślizgnie. Po tym, czego się dowiedziałam nie miała ochoty jechać do Łukasza. Byłam troszkę zniesmaczona widokiem Sandry. Wyciągnęłam telefon i napisałam Łukaszowi, że dziś nie mogę do niego przyjechać, i że wpadnę jutro po treningu.

Następnego dnia, ojciec zafundował mi i wszystkim innym trenującym w ośrodku prawdziwą rzeź na treningu. Nie wiem, za co i po co, bo w końcu do kolejnych mistrzostw zostało się 4 miesiące, ale na tym treningu przesadził. Sara ma nadwyrężone mięśnie, Kate ma otarcia na biodrze i stopach a ja mam obolałe nabitą kość udową, bolące mięśnie a do tego mam rozwalony palec u nogi, bo spadłam z równoważni i zaczepiłam o kant maty. Boże jeszcze w życiu tak ostro nas nie trenował. Chyba mu coś odbiło. Zaraz po treningu pojechałam do Łukasza, który widząc mnie w takim stanie bardzo się przejął.

- Natasza… Tak nie może być! – przyniósł apteczkę do salonu – On was zatyra takimi treningami.

- Co ja na to poradzę. On ma czasami takie fazy. Ała – syknęła, kiedy Łukasz polał wodą utlenioną palec Nataszy

- Przepraszam – wziął bandaż i zaczął owijać chorego palca – Staram się to robić delikatnie…

- Nie.. Nic nie szkodzi… - spojrzała na Łukasza – Jestem cała obolała… - była strasznie zmęczona

- Nie puszczę cie na kolejny trening. – powiedział dość poważnie

- Obawiam się, że będę musiała się jutro stawić… - znów syknęła, kiedy ten zawiązywał bandaż

- Przepraszam… - pocałował Nataszę w stopę – Gotowe!

- Dziękuję – pocałowała Łukasza w usta – Jesteś kochany, ale takie już moje życie… Do zakończenia kariery będę cierpieć. – na twarzy Nataszy rysował się ból

- Chodź… - wziął Nataszę na ręce, zaniósł do pokoju i położył na łóżku – Rozmasuje ci bolące mięśnie… - uśmiechnął się

- Dziękuję… Boski jesteś – zdjęła z siebie bluzkę i położyła się na łóżku – Rozmawiałeś z Wojtkiem?

- Tak. Trochę zdziwiło mnie to, że ze mną rozmawia a nie rzuca piłką prosto w twarz czy dostaje od niego lewym sierpowym. – Natasza zrobiła pytającą minę – Tak, przeprosił mnie. Pogodziliśmy się.

- Cieszę się bardzo – Łukasz zaczął masować bolące mięśnie pleców Nataszy – Ooo… Jak dobrze – westchnęła – Musimy porozmawiać o naszym związku…

- O! Mam się bać? – powiedział zdziwiony

- Nie. Chodzi oto, że znów musimy się ukrywać. Przez jakiś czas, ale musimy, ok.?

- Dobrze, jak sobie życzysz kochanie – musnął lekko ustami plecy Nataszy

- Jak miło… - wzięła głęboki oddech – Ale tym razem będzie inaczej…

- Wiem… - odparł poczym ponownie pocałował plecy Nataszy – Kocham cie i zrobię wszystko, aby się nam ułożyło. Kocham cię i nigdy z ciebie nie zrezygnuje – ponownie pocałował Natasze w plecy

- Ja ciebie też kocham… Bardzo cie kocham… - podniosła się i pocałowała Łukasza w usta

(…)

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Ogłoszenia parafialne:

Jestem naprawdę szczęśliwa wiedząć, że wam tak się to opowiadanie podoba. Nie wiedziałam, że będzie się wam aż tak podobać, bo jestem straszną pisarką, znaczy mam strasznie ciężki styl pisana i nie każdemu się to podoba. A także piszę w dwóch różnych stylach co nie zawsze jest mile odbierane. Jeśli chodzi o fabułę to nigdy nie miałam problemu z wymyślaniem historii i już mam kilka dzieł na swoim koncie. Jedno z moich dzieł pojawi się w Halloween, i ma ono tytuł Halloween House. Ci co znają moją twórczość z youtube (bo działałam kiedyś pod innym pseudonimem na YT) będą wiedzieli o jakie dzieło mi chodzi i w jakiej formie ono będzie. Pojawi się ono w Halloween na innym blogu, podam wam później linki i wcześniej dam wam też zapowiedz na ALAS (czyt. skrót od Another Life Another Story).

Kolejny?? Kolejny rozdział pojawi się w sobotę lub w niedzielę. Zobaczę jak w czasem będę stała.  

Tak więc komentujcie, polecajcie, czytajcie. Każdy komentarz bardzo mnie uszczęśliwia. 

Moje strony, na które zapraszam serdecznie:

Twitter: https://twitter.com/xxStereoHearts

Tumblr: http://xxstereohearts.tumblr.com/

YouTube: http://www.youtube.com/user/xxStereoHearts

xoxo N.