Rozdział 9|IX

Następnego ranka obudziłam się w objęciach Łukasza. Miło było patrzeć jak śpi, ale popełniłam okropny błąd. Oswobodziłam się z objęć śpiącego ukochanego, ubrałam się, wzięłam w ręce buty by nie zrobić hałasu i powoli zaczęłam się wymykać w pokoju, w którym spał Łukasz.

- Gdzie się wymykasz? – spytał lekko zaspany Łukasz

- Do domu…? – była lekko onieśmielona

- Dlaczego? – podniósł się – Coś zrobiłem nie tak?

- Nie, wszystko był cudownie – zaczęła nieśmiało - Tylko ta noc nie powinna się zdarzyć…

- Może jednak powinna… - wstał z łóżka i naciągnął na siebie szorty

- Nie, nie powinna. To była tylko chwila słabości. Wybacz mi Łukasz, ale nie mogę… ta noc między nami nic nie zmienia…

- Czyli zabawiałaś się mną? – był lekko oszołomiony

- Łukasz ja… Ja przepraszam… – wyszła z mieszkania Łukasza

Wyszłam pośpiesznie z mieszkania Łukasza. Boże! Co ja sobie wtedy myślałam!? Głupia byłam idąc z nim do łóżka, ale cóż poradzić. Mam tylko 18 lat a seks to jest coś pięknego. Czuje się teraz trochę jak szmata i trochę jak suka. Bardzo źle z nim postąpiłam. Chyba już nigdy nie spojrzę mu w oczy. Bałam się wrócić trochę do domu, bo nie wiedziałam, co w nim zastanę. Mam nadzieję, że Kuba widząc, że mnie nie ma, krył mnie. Weszłam do domu i o dziwo nikogo w nim nie było, czyli jak na razie los mi sprzyja. Ciekawe czy tak będzie dalej. Weszłam do łazienki i wzięłam prysznic. Cały czas myślałam o tej nieszczęsnej, ale jakże cudownej nocy. Wyszłam z łazienki okryta ręcznikiem, weszłam do swojego pokoju i wystraszyłam się.

- Słodki Jezu! – zobaczyła brata siedzącego na jej łóżku - Jak masz zamiar mnie tak straszyć to daruj sobie..

- Gdzie byłaś? – spytał spokojnie

- A interesuje cie to? – podeszła do szafy by wyjąć jakieś ciuchy

- Tak, bo cię kryłem. Więc…

- Byłam z Łukaszem. – odpowiedziała szybko

- Całą noc? – zdziwił się

- Tak, całą noc. – naciągnęła spodnie – Dziwi cie to?

- Nie… znaczy tak. – był jeszcze bardziej zdziwiony – Co z nim robiłaś całą noc?

- Gadaliśmy – skłamała – Byłam wściekła i poszłam do niego.

- Ale gadaliście całą noc? –spytał z niedowierzaniem - Całą?

- Tak. A ty co myślałeś? – nałożyła bluzkę

- Różne rzeczy mogą mi przyjść do głowy. Dlaczego do niego poszłaś??

- Już powiedziałam… Byłam wściekła i tak jakoś znalazłam się u niego.

- Mam nadzieję, że nie zrobiłaś czegoś głupiego, co? Bo jak jesteś zdenerwowana to jesteś bardzo lekkomyślna.

- Nawet nie wiesz jak bardzo byłam lekkomyślna… - usiadła na łóżku obok brata

- Natasza… - spojrzał na siostrę – Powiedz, że tego nie zrobiłaś…

- Nie zrobiłam tego. – powiedziała to, co chciała jej brat

- Na pewno?  - spytał podejrzliwie Kuba

- Przecież chciałeś abym powiedziała, że nie zrobiłam tego, więc powiedziałam, że nie zrobiłam tego.

- Natasza! – wściekł się – Przecież wiesz, jakie mogą być tego konsekwencje!

- Spokojnie Kuba… Zabezpieczyliśmy się.

- Jak mam być spokojny. Pamiętasz mnie i Alice? – spytał krzycząc

- Tak, pamiętam… - odpowiedziała spokojnie.

- My tez się zabezpieczyliśmy, ale to nie wystarczyło. Wystarczy chwila nie uwagi i kłopoty gotowe.

- Kuba wiem co robię.

- Czy aby na pewno Natasza? – jego twarz zrobiła się czerwona – To był twój pierwszy raz a ten powinien być niezapomniany i cudowny…

- I był taki… Naprawdę był. – rozmarzyła się na chwilę

- A czy Łukasz wiedział o tym, że jest twoim pierwszym?

- Powiedziałam mu aby był ostrożny… - powiedziała niepewnie

- To nie wystarczy. Facetowi czasami trzeba wyraźnie powiedzieć, co i jak a czasami trzeba nawet przeliterować.

- Kuba, daj już spokój. Wszystko było ok. Naprawdę nie masz się, czym martwić…

- Natasza, jesteś moją kochaną siostrzyczką i kocham cię nad życie. – spojrzał czule na siostrę - Nie chcę abyś przeżywała to, co ja przeżyłem 2 lata temu. Nie chcę, aby historia się powtórzyła.

- Wiem i też cie kocham. Ale wczoraj byłam tak strasznie wściekła na Ojca i Wojtka, że nie myślałam logicznie. – przytuliła się do brata - Poszłam do Łukasza, bo miałam chwilę słabości i jakoś tak samo się stało.

- I co teraz? Wrócicie do siebie? – objął siostrę ramieniem

- Nie. Jak wychodziłam zachowałam się trochę jak suka. Powiedziałam mu, że ta noc między nami nic nie zmienia.

- Jesteś straszną suką! Zadałaś mu coś w samo serce i także sobie…

- Ej – uderzyła go poduszką

- Ała! – odsunął się od siostry

- Ale w sumie masz racje… - uśmiechnęła się lekko do brata – Jedziemy na trening?

- Dziś nie ma treningu. Ojciec pojechał zawieźć Kasandrę na lotnisko i odwołał zajęcia.

- To już dziś miała wyjechać? – zdziwiła się

- No, wiecznie tu siedzieć nie będzie. – zaśmiał się

- W każdym bądź razie idę sobie poćwiczyć. – wstała z łóżka

- Zamierzasz w wolny dzień ćwiczyć? – zdziwił się

- Tak. Ostatnio straciłam formę. Muszę ją troszkę odbudować. – wyszła z pokoju.

Wyszłam z mieszkania, wsiadłam w samochód i pojechałam. Jak to dobrze, że mam klucze do ośrodka i nie muszę się włamywać. Czasami bycie córką dyrektora ośrodka się opłaca. Weszłam na salę, zapaliłam światła, włączyłam muzykę na ful i zaczęłam się rozgrzewać. Skoro nie było nikogo, więc mogłam robić, co mi się żywnie podoba. Nie czułam ograniczeń. Dla mnie najlepszą rozgrzewką był zawsze taniec. Tylko szkoda, że nie umiem tańczyć, więc pewnie komicznie to wyglądało. Po kilkunastominutowej ‘tanecznej’ rozgrzewce zaczęłam ćwiczyć skoki przez kozła. Pierwsze kilka prób było całkowicie nieudane. Nawet nie dałam rady dobiec do odskoczni tak bolała mnie kostka. Wzięłam z torby spray chłodzący i spryskałam kilka razy nogę by zamrozić trochę bolące miejsce. Kolejna próba była całkiem udana. Poprawnie odbiłam się od odskoczni, wykonałam dobry przewrót przez kozła, ale niestety źle wylądowałam. Moja forma totalnie oklapła. Muszę się pozbierać do zawodów krajowych, bo ja tak dalej będzie to Anne zabierze mi miejsce w pierwszej trójce. Ona liczy tylko na to, że potknie mi się noga. Nie wiem, dlaczego, ale ona zawsze źle mi życzyła. Wiem, że w gimnastyce zawsze tak jest, bo jednak walczymy o tytuły, ale to powinna być zdrowa rywalizacja. Czasami zastanawiam się, dlaczego się z nią jeszcze przyjaźnie… Niestety odpowiedź jest prosta. Tylko ona potrafi powiedzieć mi najszczerszą prawdę prosto w twarz i za to ją sobie cenię.

Wróciłam na matę i tym razem weszłam na równoważnię. Na równoważni nie mam sobie równych. Uwielbiam ten przyrząd, bo na nim trzeba być totalnie skupionym. Dziś niestety nic mi nie wychodziło na równoważni. Ciągle spadałam i traciłam równowagę. A to wszystko za sprawą Łukasza. Ciągle myślałam o tej nocy i nie mogłam przestać. Boże! Co ten chłopak ze mną zrobił. Jestem totalnie rozkojarzona. Ale kto by nie był po takiej nocy. Uśmiechałam się sama do siebie.

Weszłam na drugą matę by poćwiczyć układy wolne. Skończyłam jeden układ i usłyszałam klaskanie z drugiego końca sali.

- Świetne wykonanie – usłyszała za sobą znajomy głos

- Wojtek – zdziwiła się – Co ty tu robisz?

- Kuba powiedział mi, że cie tu znajdę – podszedł do dziewczyny

- No a któż by inny mógł to zrobić jak tylko on wiedział gdzie jestem, ale co tu robisz?

- Przyszedłem cie przeprosić. – chwycił dłoń dziewczyny – Natasza, proszę wybacz mi to wczorajsze naganne zachowanie – ucałował dłoń dziewczyny

- Wybaczam… Ale nie powinieneś tak robić. Przecież wiesz…

- Tak, wiem… Ale wiedz, że jestem ja.

- Wiem i szanuje to, ale ty też musisz szanować mnie.

- A nie moglibyśmy chociaż spróbować? Może zapomniałbyś o Łukaszu. – spojrzał głęboko w oczy Nataszy

- Tylko bym cie raniła. Nie mogę tego zrobić, bo zbyt bardzo cenie cię jako przyjaciela.

- Rozumiem – zasmucił się

- Ale jesteśmy przyjaciółmi. I to się liczy…

- Na razie bycie przyjaciółmi musi mi wystarczyć…- westchnął ciężko – Uściśniemy się na zgodę?

- Jasne… Czemu nie… - uścisnęła mocno Wojtka.

***

Sandra siedziała w swoim wynajętym mieszkaniu całkiem sama. Wyraźnie było widać, że na kogoś czeka z niecierpliwością. W końcu zadzwonił dzwonek u drzwi.

- No w końcu jesteś! – otworzyła drzwi

- No jestem, jestem… - weszła do środka Anne – Po co te zdenerwowanie, co?

- Przecież wiesz, że mi się śpieszy. Już miesiąc mija… - usiadły w saloniku

- Co ja na to poradzę Sandra. Natasza jest niezniszczalna.

- I co? Zamierzasz odpuścić?

- Chyba tak. Mi tam na jej szkodzie nie zależy. Ona i tak jest najlepszą gimnastyczką, więc i tak zdobędzie kolejny tytuł na krajowych i na Mistrzostwach Świata. Próbowałam, ale jest niezniszczalna. A ty jak już sobie chcesz. To ty chcesz być z Wojtkiem, nie ja.

- Wiec co? Zostawiasz mnie samą? – powiedziała z wyrzutem Sandra

- Na to wygląda. Mi na Wojtku nie zależy, bo on i tak nigdy na mnie nie spojrzy.

- Nie chcesz pomóc przyjaciółce?

- Chcę, ale tak jak powiedziałam… Mi na nim nie zależy.

- To powiedz mi, co ja mam zrobić, co? – spytała lekko zasmucona

- Z tego, co wiem, to Natasza nie interesuje się Wojtkiem, więc może ty zainteresuj się nim. Nie rób z siebie suki czy kogo innego tylko zdobądź jego serce, jako kobieta. A nie jak jakaś szantażystka.

- Ty tak na serio? – zdziwiła się po tym, co usłyszała od Anne

- Tak. I mówię ci, że lepiej na tym wyjdziesz niż robiąc cokolwiek innego.

- Spróbować mogę, ale czy coś z tego wyjdzie… To ja nie wiem. – wzruszyła ramionami Sandra

- Wyjdzie, tylko musisz skończyć z tą obsesją na punkcie Wojtka, bo on jak nie zechcę być z tobą to i tak nie będzie… I nie rób z siebie wielkiej suki, bo słabo ci to wychodzi… - pouczyła Sandrę Anne

***

Tydzień później…

Dziś wieczorem umówiłam się z dziewczynami, czyli Sarą Kate i Anne, że zrobimy sobie babski wieczorek. Myślałam, że będę długo błagać ojca by mnie puścić, ale zgodził się za pierwszym razem. Kuba zawoził mnie do Kate około godziny 19.00 Byłam trochę sceptycznie nastawiona do tego wieczoru, bo Kate zaprosiła Anne. Ale przecież nie mogę jej tego zabronić. Oczywiście w samochodzie Kuba żartował ze mnie, że pewnie się upijemy i będziemy jakieś głupoty robić. I wcale temu nie zaprzeczałam, bo kto wie, co będziemy pić i co będziemy robić. Kiedy dojechaliśmy na miejsce, dziewczyny czekały już tylko na mnie. Weszłam do mieszkania Kate i od razu poszłyśmy do jej pokoju. Wchodząc do pokoju od razu rzuciły mi się w oczy 4 butelki czerwonego wina. No ładnie – pomyślałam sobie. Wszystkie nasz sekrety wyjdą na jaw. Będę musiała się ostro pilnować. Podczas naszego wieczorku gadaliśmy o najróżniejszych rzeczach. Począwszy od naszych treningów poprzez zawody krajowe i Mistrzostwa Świta i skończywszy na temacie oczywistym, czyli chłopakach. Kidy skończyło się nam wino, Kate przyniosła piwo. Choć mówiłam, że mieszanie alkoholu jest bardzo ryzykownie to i tak wypiłam jedną puszkę piwa… A może to były 2 puszki… Sama nie pamiętam. Następnego dnia i przez kolejne 2 dni miała kaca giganta. To mieszanie alkoholu nie wyszło mi na dobre. Niestety za każdy błąd kiedyś przyjdzie się zapłacić…

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Uff… Rozdział 9 już za nami…. Kolejny rozdział, który napisałam bardzo szybko. Jakoś ostatnio mam wenę, chęć a przede wszystkim czas na pisanie. Nie obiecuje, że będzie tak zawsze, ale będę się starać.

I jak się wam podobał rozdział? Jak się wam podobało to dajcie znać w komentarzu. Lubię je czytać, bo dają mi siłę na pisanie kolejnych. Ostatnio były tylko 4 komentarze i jestem smutna z tego powodu. Liczyłam na to, że będzie się podobać większej ilości osób.

Kolejny rozdział… Hmm… Jeśli nie ukaże się w piątek to znaczy, że wróciłam z uniwerka wycieńczona i pojawi się dopiero w poniedziałek wieczorem. Dlaczego w poniedziałek? A no dlatego, że w sobotę i w niedzielę mam zajęcia do 20.00 i zanim wrócę do domu to będzie 22.30 i nie będzie chciało mi się wstawiać rozdziału. Będę zbyt zmęczona, by cokolwiek robić. Lub zostałam w Białymstoku na noc. 

Chciałabym was bardzo mocno zaprosić na bloga mojej kochanicy z TT. Jest to naprawdę świetne opowiadanie nawet lepsze od mojego.

Zapraszam serdecznie:

http://silent-whisper.mylog.pl/

http://silent-whisper.mylog.pl/

http://silent-whisper.mylog.pl/

xoxo N.